Tom Dumoulin en de Amstel Gold Race: onbewust begin van een imposante carrière

Geboren langs het parcours

Tom Dumoulin groeide op in Maastricht, op een steenworp afstand van het parcours van de Amstel Gold Race. “Ik woonde echt honderd meter van het parcours,” vertelt hij. “Mijn familie had niks met wielrennen, maar één keer per jaar gingen we kijken. Dan zag ik mannen als Boogerd, Armstrong, Erik Dekker voorbijkomen. “Ik had geen idee wie het waren, maar ik was gewoon voor de Rabobank-ploeg.”

Hoewel fietsen aanvankelijk geen rol speelde in zijn leven, werd daar – onbewust – het zaadje geplant. “Op mijn vijftiende twijfelde ik: welke sport ga ik doen? En toen werd het toch fietsen.”

Geen succes in zijn ‘thuiswedstrijd’

Ondanks zijn diepe verbondenheid met Zuid-Limburg en zijn liefde voor het Heuvelland – “Ik fiets er nog steeds elke dag” – is de Amstel Gold Race nooit een koers geworden waarin hij excelleerde. “Ik heb ’m maar vijf keer gereden. Nooit echt een goed resultaat. Ik probeerde het wel, heb er alles aan gedaan, maar het voorjaar was nooit mijn sterkste periode.”

Een spijtige constatering voor iemand voor wie de Amstel misschien wel het beginpunt was van zijn wielerdroom: “Ik vind het wel jammer, ja. Het is de koers waarom ik ben begonnen met fietsen.”

Twijfelaar met talent

Dumoulin begon relatief laat met fietsen en stapte een wereld binnen die hij nauwelijks kende. “Ik denk dat het tot na mijn carrière heeft geduurd voordat ik echt durfde toe te geven: dit is mijn wereld geworden.” Lange tijd voelde hij zich een buitenstaander, alsof hij per ongeluk prof was geworden.

Toch viel al vroeg op dat Dumoulin iets bijzonders had. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Hij stond bekend als een renner die uitzonderlijk goed kon aanvoelen wat voor hem werkte. “Ik vaarde op mijn gevoel. Elk jaar werd ik beter, tot en met 2017.”

De druk na de Giro

2017 markeerde zijn sportieve hoogtepunt: winst in de Giro d’Italia en later de wereldtitel tijdrijden. Maar met het succes kwam de druk. “Toen moest het allemaal nóg beter. Nog beter eten, nóg gestructureerder trainen.” Dumoulin raakte verstrikt in een wereld van data, protocollen en verwachtingen – van zichzelf, de ploeg, de sponsors. Zijn kracht, het varen op gevoel, verdween naar de achtergrond.

Het leidde uiteindelijk tot oververmoeidheid, emotionele uitputting en een langzaam afscheid van het profbestaan. “Ik denk dat ik de laatste jaren van mijn carrière constant overreached ben geweest.”

Plezier versus prestatie

Op de vraag welke fase van zijn carrière hem het meest dierbaar is, hoeft Dumoulin niet lang na te denken. “Het pure fietsplezier zat in het begin. Gewoon ontdekken, zonder druk. Maar ik ben ook dankbaar dat ik op het allerhoogste niveau heb kunnen strijden. De Giro winnen, wereldkampioen worden – dat is bijzonder.”

Ook haalt hij met warmte herinneringen op aan het teamgevoel, aan blijdschap voor ploeggenoten, aan de jaren waarin de druk nog niet allesbepalend was.

Het hele gesprek vind je hieronder en op ons YouTube kanaal ‘Beyond the KOM’. Abonneer je daar voor de meest recente updates!