De magische shirtwissel van de vandaag (24 augustus) jarige Roger De Vlaeminck
Het is een wijdverbreid misverstand in en rond het peloton dat medio jaren ’70 de Europese wegen onveilig maakt. Brooklyn is namelijk géén Amerikaanse ploeg. De renners mogen dan wel zijn gestoken in een stars-and-stripes tenue, zodat het lijkt of ze de vlag van de Verenigde Staten om hun lijf hebben gedrapeerd, of misschien nog treffender, alsof ze een stel fietsende klonen zijn van superheld Captain America, de ploeg is in werkelijkheid net zo Italiaans als een bord tagliatelle of een goed glas chianti.
De broers Ambrogio en Egidio Perfetti zijn de creatieve geniën en drijvende krachten achter Brooklyn Chewing Gum, dat ze begin jaren ’50 van de vorige eeuw op de markt brengen. Ondanks dat ze uit ‘de laars van Europa’ komen, willen de twee hun merk de uitstraling en glamour van het New York van dat moment meegeven. Vandaar dat ze ervoor kiezen om de befaamde Brooklyn Bridge, een van de blikvangers van de Amerikaanse stad, op de verpakking af te beelden.
De slogan die de Perfetti’s gebruiken is dan wel weer gewoon een Italiaanse. ‘La Gomma Del Ponte’, luidt die. Ofwel ‘de kauwgom van de brug’, staat er op de pakjes. Twee decennia na het op de markt brengen van Brooklyn Chewing Gum besluiten de broers een wielerploeg te gaan sponsoren. Een Italiaanse, vanzelfsprekend. Al is de uitgesproken kopman het gehele vijfjarige bestaan van de ploeg een Belg, die het opmerkelijke shirt en daarmee het kauwgummerk, vele malen meer publiciteit zal bezorgen dan de gebroeders Perfetti in hun stoutste dromen hadden durven wensen. Dankzij de successen van Roger De Vlaeminck groeit het kenmerkende en opvallende Brooklyn-shirt met de stars-and-stripes al snel uit tot een van de bekendste van het peloton.
Zo doortastend en besluitvaardig als de broers Perfetti waren toen ze aan het begin van de jaren ’50 het Italiaanse volk kennis lieten maken met hun, naar Amerikaans voorbeeld gefabriceerde, kauwgom, zo weifelend zijn ze als het gaat om het design van de karakteristieke wielertenues. Liefst vijf keer veranderen ze van gedachten en laten hun kledingsponsor nog maar eens een paar details aanpassen aan de shirts.
De ene keer staat er prominent ‘Brooklyn Chewing Gum’ op de borst van de renners, de andere keer alleen ‘Brooklyn’ en ook de befaamde New Yorkse brug is op een bepaald moment kortstondig van het tricot verdwenen, terwijl het er eerst in het rood opgenaaid was. Opnieuw komen de Perfetti’s op hun eerdere besluit terug en dus staat de brug even later, in een wit inzetje, weer duidelijk zichtbaar op het tenue, pal onder de naam Brooklyn. Het levert twee merkwaardige stukjes koerstrui-trivia op. Als Roger De Vlaeminck en zijn knechten in het voorjaar van 1973 aan de Giro beginnen, het is het debuutseizoen van de Italiaanse ploeg in het profpeloton, doen ze dat in wat je met een gerust hart het Brooklyn-shirt 5.0 kunt noemen.
Twee maanden eerder had de Belgische klassiekerspecialist zijn broodheren in Milaan-Sanremo hun eerste grote overwinning geschonken. In de slotkilometers, net na de top van de Poggio, had De Vlaeminck het hazenpad gekozen. Alleen de Italiaan Wilmo Francioni kon hem bijbenen. Even leek het er nog op dat Felice Gimondi zich bij het tweetal zou voegen, maar precies op het moment dat de in de groen-wit-rode tricolore gehulde nationaal kampioen de aansluiting leek te bewerkstelligen, draaide De Vlaeminck de gashendel nog maar eens open en schudde zijn beide Italiaanse belagers af.
Het leverde de Belg niet alleen zijn derde monumentale zege op – voor zijn overstap naar Brooklyn had hij Luik-Bastenaken-Luik en Parijs-Roubaix al eens weten te winnen – maar ook een Ferrari. Die hadden de Perfetti’s hun kersverse kopman in het vooruitzicht gesteld bij een zege om hem wat extra te motiveren. Niet dat De Vlaeminck die aanmoediging nodig had en toen hij, na de huldigingsceremonie in Sanremo, met de sportauto ter waarde van een halve ton werd geconfronteerd – op de ochtend van La Primavera hadden de ‘kauwgombroers’ geen twijfel gekend en vol vertrouwen de Ferrari alvast naar de aankomst laten rijden – was zijn ingetogen, maar realistische reactie: ‘eerst maar eens kijken hoeveel benzine dat ding precies verbruikt, anders heb ik liever geld’.
Ondanks dat het Brooklyn-shirt dankzij de zege van De Vlaeminck de halve wereld overgaat, laten de Perfetti’s het een paar weken na Milaan-Sanremo nog maar weer eens aanpassen. De New Yorkse brug wordt wit in plaats van rood en verhuist van het inzetje in het midden van het tricot naar linksboven. De woorden Brooklyn Chewing Gum worden samengevoegd tot een geheel en komen met blauwe letters in een wit kader terecht, dat pontificaal op de borst van de renners uit de Italiaanse ploeg prijkt.
In advertenties van het kauwgommerk is zodoende iets heel merkwaardigs te zien in het voorjaar van 1973. Op de posters, met aan de rechterzijde een pakje Brooklyn, staat links een foto van De Vlaeminck die met beide handen in de lucht en een brede grijns op zijn vermoeide gelaat Milaan-Sanremo wint. In een shirt waar een verre en analoge voorloper van het softwareprogramma Photoshop flink wat werk aan heeft gehad. De Belg draagt in de advertentie van zijn werkgever namelijk het nieuwe tenue, dat pas na het winnen van de voorjaarsklassieker is ontworpen. Een shirt dus dat hij in werkelijkheid helemaal niet aan had, zelfs niet aan kon hebben, tijdens zijn zege in Noord-Italië.
De Vlaeminck zal Milaan-Sanremo nog twee keer weten te winnen, maar pas nadat de Perfetti’s eind 1977 een punt hebben gezet achter het sponsorschap van de wielerploeg. Na vijf seizoenen, boordevol aansprekende overwinningen die voor het leeuwendeel op het conto van Roger De Vlaeminck kunnen worden geschreven, verdwijnt de Italiaanse (en dus niet Amerikaanse!) ploeg met de kenmerkende stars-and-stripes op de koerstruitjes voorgoed uit het peloton.
