Elke ochtend, op weg naar het Lycée, waar hij leert voor ambtenaar en droomt van het priesterschap, en elke middag, op weg naar huis, passeerde André Perchicot de pas geopende wielerbaan van Bayonne. Op een dag stond de deur open en André liep naar binnen, fiets aan de hand.
Die deur was André Perchicots konijnenhol, zijn kleerkast van professor Digory Kirke.
Eigenlijk zou hij nu op de fiets moeten zitten. Zondagskoersje in Turijn. Maar het regent te hard. De organisatie heeft de start uitgesteld, in de hoop dat de slagregens later op de dag zullen ophouden, of in elk geval: in kracht afnemen.
Voor nu zit er niets anders op dan wachten. Geduld.
De familie Bartali was niet rijk. Hun huurwoning aan de
De fiets staat te blinken in de zon.
5.450 gram, speciaal voor hem door Benotto in elkaar gezet.
Custom made.
Het is dinsdag 5 november 1974. Ochtend in Mexico-Stad. Bijna negen uur, de werelduurrecordpoging had nu zo’n beetje van start moeten gaan. Maar er is iets.
Daar is hij. Ole Ritter draagt een blauwwitte wielertrui en een zwarte worstenhelm waar zijn haren tussendoor kieren.
‘Op 9 februari 1939 kwam bij het dorpsschooltje van Marinilla, in het departement van Chorro Hondo – op tien kilometer van Marinilla, in het departement van Antioquia – een verlegen, onbeholpen zevenjarig jongetje aan, dat van top tot teen onder de modder zat en van wie het smerige water van alle kanten afdroop. Dat jongetje was ik, Ramón Hoyos Vallejo.’
Wanneer
Er fietst een man over de weg. Een vierkante man, in een zwarte polo. Als de zon in de juiste hoek op zijn gitzwarte haar valt, zie je hoe het langzaam een zilveren glans krijgt.
Het is zomaar een beeld uit de documentaire Rough Rider (2014). De man heet Paul Kimmage. Het is de zomer van 2013 en Kimmage is terug
Er bestaat een klein boekje van de Franse schrijver Georges Perec. Je me souviens, heet het, en het is precies wat je verwacht dat het is: 480 herinneringen van de Franse schrijver Georges Perec, die allemaal hetzelfde beginnen. Je me souviens.
Veel van die herinneringen betreffen Perecs jeugd, spelen zich af tegen het decor van een Parijs dat niet meer bestaat,