Het landschap vormt het decor van wielerkoersen. Of wielrenners oog hebben voor dat landschap, zal per renner verschillen. Wat wel zeker is: ze hebben last van het landschap of maken er gebruik van. Ze hebben de klim en de afdaling verkend, ze weten waar ze moeten opletten, waar ze van voren moeten zitten, waar het zwaar wordt, waar ze even
‘Het peloton? Dat is ‘een bij elkaar geraapt zooitje renners dat verschillende belangen vertegenwoordigt en eigen ambities heeft en dat in de wedstrijd elkaars vriend of vijand is, wat ook nog eens elk moment kan veranderen.’
Aan het woord is Steven Kruijswijk in het boek Ik ben renner, een verzameling
Een weids landschap. Groen, bruin, grijs en nat. Vooral nat. De wegen zijn vies, de dorpen zijn stil. Verlaten boerderijen en oude woningen in verweerd baksteen met halfvergane kozijnen.
Door omstandigheden die hier buiten beschouwing kunnen blijven, ben ik in Noordoost-Groningen verzeild. We zijn met zijn tweeën, Emil en ik. De televisie bij
Stuurloos, reddeloos, radeloos Het is vrijdag. Ik heb een mooi fietsrondje bedacht. Nou ja, rondje, het is meer een hoefijzer. Ik start in Rotterdam, eindig in Den Haag en onderweg zal ik in Rijpwetering een eresaluut brengen aan Joop Zoetemelk. Dat is het plan. Ik ben mentaal voorbereid: 60 kilometer wind tegen,
Het landschap vormt het decor van wielerwedstrijden. Of wielrenners oog hebben voor dat landschap, weet ik niet. Wat wel zeker is: ze hebben last van het landschap of maken er gebruik van. Ze hebben de klim en de afdaling verkend, ze weten waar ze moeten opletten, waar ze van voren moeten zitten, waar het zwaar wordt, waar ze even op
Het landschap vormt het decor van wielerkoersen. Of wielrenners oog hebben voor dat landschap, weet ik niet. Wat wel zeker is: ze hebben last van het landschap of maken er gebruik van. Ze hebben de klim en de afdaling verkend, ze weten waar ze moeten opletten, waar ze van voren moeten zitten, waar het zwaar wordt, waar ze even op