Het was koers. De Ronde van Giessen, op een vrijdagavond ter ere van de jaarmarkt, waardoor er veel volk op de been was. Ze zaten ook op klapstoelen in een wijkje waar het parcours vervaarlijk doorheen slingerde en dan direct daarna een klinkerstuk en een bocht, iets uit de haak, richting start-finish waar het kaf er keihard afgekletterd werd.
Ik was
Elk jaar wanneer het blad aan de bomen verguld is, het wielrennen op de weg stuiptrekkend verdwijnt naar vergelegen oorden en de ridders van de drek hun campers richting de bagger sturen om hun kunsten aan het volk te gaan vertonen, denk ik aan Ben Berden.
Gek genoeg werd ik fan van
Toen mijn opa en oma hun Fiat, het wagentje dat hen jarenlang van de polder naar Hei-en Boeicop had vervoerd, inruilden voor een Zündapp met zilveren tank, zag ik grote mogelijkheden. Als beginnend wielrenner verdiepte ik mij veelvuldig in de stiel en zo wist ik dat trainen achter een brommer grote
Westhoek, België, 28 september 2014. Links van de muur stonden meer dan 10.000 grafzerken. Allemaal in dezelfde vorm, gemaakt van hetzelfde grauwe materiaal. Maar ook allemaal met een unieke naam van een jong mens vermoord in een zinloze oorlog, een smerig en walgelijk gevecht. Rechts van de muur was de bevoorrading met blauwe tenten en tafels vol met wafels, appelsienen, mierzoete sportdrank
‘Ach, lieve schat, het komt heus wel goed’, zei mijn vader wanneer mijn moeder zich weer eens beklaagde dat hij nooit met die racefietsen aan de slag had moeten gaan en al helemaal nooit zijn baan bij Verheij, een vetveredelingsbedrijf met internationale allure en werkgever van het halve dorp, op had
Ik ken niet meer alle details van Luik-Bastenaken-Luik van het jaar 2005. Mijn geheugen en een paar filmpjes op internet, daar moet ik het mee doen. Op de site van de NOS vind ik een samenvatting en op Youtube staat een uitgebreider verslag waaraan ik overigens niet veel heb, omdat deze