Mijn opa had geluk; 1 januari viel op een zondag. Een mooi excuus om zijn sportdebuut een dag langer uit te stellen. Een paar dagen daarvoor was hij bij de huisarts geweest. Hij had wat problemen met plassen en met zijn asem. De huisarts was duidelijk geweest: ‘Meneer De Gans u bent te zwaar en uw cholesterol is veel en
Voor het eerst in dagen was het droog. En terwijl de laatste slierten mist wegtrokken over de groene heuvels was ik op de fiets gestapt. Het was een gewoonte geworden om in het voorjaar een week naar de Ardennen te gaan. Overdag fietsen en ’s avonds gezellig eten en drinken. Een jaarlijkse bevestiging van onze vriendschap en gedeelde liefde voor
‘Zaaf’, zei de man, terwijl hij mijn uitgestoken hand schudde. ‘Abdel Kader Zaaf’ voegde hij eraan toe. Hij keek er trots bij. Ik 
bekeek de man die naast me in de besneeuwde berm lag. Hij droeg van die grauwe wielerkleding die ik herkende van oude zwartwitfoto’s uit de Tour de France.
De man hield zijn hoofd schuin in zijn nek en keek naar buiten. Met een hand zocht hij steun op de vensterbank, met de andere wenkte hij me naar het raam. ‘Wielrenners. Deze groep komt elke weekend voorbij. Ze rijden behoorlijk hard. Meestal zijn ze met een mannetje of 20’. Zijn enthousiasme had iets kinderlijks. Door een openstaand raam drong
Het begon met een klein, bijna te verwaarlozen, oneffenheidje in mijn keel. Een veertje dat irriteerde wanneer ik ademhaalde. Het was de aanzet voor het noodplan: een overdosis aan fruit, multivitaminen en nachtrust. Redden wat er nog te redden viel, maar eigenlijk wist ik dat het nutteloos was. Het veertje zou de komende dagen mijn leven bepalen.
De volgende morgen was
Lange tijd probeerde ik het te verdringen. Maar toen ik Bart Wellens een knappe vent begon te vinden, ik me stoorde aan het feit dat K3 niet langer uit louter Vlaamse meiden bestond en ik de ganse week uitkeek naar een nieuwe uitzending van Vlaanderen Vakantieland, besefte ik dat het zo niet langer kon. Het was tijd om uit de