Lieve Ken,
Een mengeling van zweet en regenwater doet zijn benen glimmen. Zo rustig en soepel als hij nu de straat in rijdt, terugkerend van zijn trainingsrondje, zo bonkig en vol vuur zag ik hem vorige week zondag in de koers proberen, proberen en nog eens proberen. Ooit was ik een
Twee uur na de finish sta ik nog steeds perplex. Tot vandaag had hij toch echt iets weg van die jongen van vroeger, die jongen die alles altijd net een tikje beter wist, die jongen die altijd net iets sterker was, die jongen die dat altijd liet merken met een uitermate smalend glimlachje. Tot enkele honderden meters voor de finish