¡Vamos Felipe!
Veldrijden, het is voor de koortsige koersliefhebber toch veel meer dan slechts overbrugging van de tijd tussen Lombardije en De Omloop. Overwinteren inderdaad, in de zetel onder een plaid en een warm opkikkertje bij de hand. Nu Mathieu nog niet zijn opwachting heeft gemaakt, schittert elke cross ook nog in spanning. Niet alleen bij de dames dus,
Bretagne heeft de reputatie van een wielerregio te zijn. Kijk alleen maar naar de vele kampioenen die het gebied heeft voortgebracht.
Van Tadej Pogačar wordt gezegd dat de slottijdrit van de Tour de France in 2020 zijn openbaring betrof. Het wonderkind sloeg daar toe door zijn landgenoot Roglic uit het geel te fietsen. Een daverende verrassing heette het, want zogezegd had niemand van de volgers hem daartoe in staat geacht, tot dat moment.
José de Cauwer stak onlangs zijn bewondering voor de
Een wielervriend feliciteerde mij met de overwinning van Pogacar in de Waalse Pijl, in de wetenschap dat ik een groot fan van de Sloveen ben. Die wetenschap is wat mij betreft echter niet zozeer op het palmares als wel op diens stijl van koersen gebaseerd. Kortweg, immers al breeduit bezongen, van ver aangaan, op onverwachte momenten de aanval kiezend, vol
Wegen zijn er al sinds de Romeinen terug wilden naar hun hoofdstad. Ooit is er besloten om die wegen een naam te geven. Wel zo gemakkelijk, om de communicatie te vergemakkelijken. (In plaats van “bij die derde boom moet je naar rechts”.)
Veel namen zeggen ons niks. Het hangt allemaal af van wat je zoekt of wat je interesseert. Zo zullen
Ik ben verrast. De liefde is terug, althans zo voelt het. Weer in mijn armen gesloten. De laatste jaren verfoeide ik dat in alle voegen krakende mediaspektakel. Oefeningen in meditatie en siësta’s. Zen en de kunst van het Tourkijken.
Dit jaar was ik meestal klaarwakker als de beelden verschenen. Met of zonder hittegolf kolkte het bloed door mijn aderen. Meer dan