Het is natuurlijk interessanter een lijdensweg te beschrijven dan een ‘best wel pittige klim’. Het verhaal van Christus die soepeltjes op zijn nieuwe sandalen een heuveltje nam werd ook geen klassieker.
Dus hoop ik maar dat de Ventoux niet te mild voor me is dit jaar, of me anders minimaal een grootse gedachte aanreikt.
Al snel na het begin van de klim
Over deze Tour is eigenlijk alles al gezegd. Net als over de vorige en die daarvoor. Alleen de bijna-patiënt (liefhebber in de overdrive) blijft zoeken naar dat ene dat nog niét gezegd of geschreven is. Elke bocht die gemist is, de strijd van Johnny, die twee Luxemburgse CDA-jongeren met hun behouden uitvalletjes.
Elk incident is duizend keer uitvergroot. Ondertussen blijft het
Alsjeblieft Jelle, doe het niet! Laat je terugzakken in die bus, fake faalangst, een derde, vierde bal desnoods. Krijg een groteske hongerklop. Nu kan het nog, nee eigenlijk is het al te laat, vanaf nu zal je nooit meer een zoveelste belofte zijn.
Eigen schuld. Had je
Knjiierp, oempf, knjiierp, oempf.
Verdomd, dat is geen hijger op een aanlopend driewielertje. Het is Santiago Botero uit Medellín, van 27 oktober 1972. De buffel van Medellín stoempt eigenhandig de spichtige mystiek van het Colombiaanse wielrennen om zeep. Daarna verdwijnt hij spoorslags. Niet op de vlucht voor een drugskartel in zijn vaderland, maar voor dopingjagers in Europa.
Kijk eens hoe het peloton in 2002
Terwijl de ene Johnny roem vergaart, gaat de andere naamloos naar huis. Net nu ik serieus had overwogen om John Gadret mijn persoonlijke heldenstatus te verlenen. Na zijn prachtige klimprestaties in de Giro was hij dé troef voor mijn Tourtotolijstjes. En dat terwijl ik doorgaans terughoudend ben in
Hij heeft het wereldrecord onopgemerkte comebacks op zijn naam staan (welke renner biedt er meer dan twee?). Afgelopen week nog, tijdens het NK tijdrijden, bleef hij keurig maar naamloos in het spoor van collega’s met dikke contracten. Remmert Wielinga (27 april 1978) is nog