Een kopgroep van vier passeert het hooggelegen kerkje van Wanne op een frisse zondagmiddag in augustus. De vier renners dalen af naar het decor voor één van de meest kolderieke en beschamende wedstrijdsituaties van de afgelopen tien jaar.
Maar dat blijkt straks, na nog een klein uur koers.
Christian Vandevelde
Steven Rooks en Gert-Jan Theunisse. De laatste Nederlandse namen die Franse wielerliefhebbers nog écht met ontzag uitspreken: ‘Rookse et Thuunisse!’
De laatste Nederlandse bergkoningen. Niemand in Nederland bracht de bolletjestrui naar Parijs, behalve de twee ploeggenoten van team PDM. Rooks bracht ‘m zelfs naar Warmenhuizen.
Volgend jaar is het alweer
‘Wat ze thuis eten is natuurlijk moeilijk te controleren. Maar tijdens de wedstrijden eten de coureurs in elk geval uitsluitend McCartney-voedsel. dat staat in hun contract.
– Sean Yates, 1999
Lang vóór het Masterplan van Team Sky ontvouwde de Britse ploeg van Linda McCartney Foods haar zeer ambitieuze aanpak. Wielrenners van het team moesten doorgroeien naar het hoogste niveau en zich aan
Zaterdag
Een aantal vergeelde blaadjes daalt uit de kastanjebomen van het Kräherwald neer op het strakke asfalt van de WK omloop. Er schijnt een prachtige najaarszon, zoals zo vaak tijdens een WK. De lucht is schoon, het parcours goed aangeveegd, de leidingen van de tapinstallaties worden een extra keer
De Olympische wegrit voor mannen was als een uitzonderlijke proeftuin vol lekkernijen en een enkele verboden vrucht. Kleine landenploegen in een wedstrijd zonder oortjes. Een half peloton aanvallers nam het op tegen een half peloton massasprintverdedigers, zonder dat er ook maar één ploegleiderswagen of ardoisier
Eén voor één komen ze langs.
Ik herken nauwelijks truien of gezichten, maar ik ken de namen. Ik ken alle namen van de radio en lees ze terug op de naambordjes voorop de volgauto: Jelle Nijdam, Raúl Alcalá, Erik Breukink, Greg LeMond, Miguel Indurain en natuurlijk Laurent Fignon.
M’n