Noem het pieken op het juiste moment. Of gewoon vette mazzel. Hoe dan ook. Het besluit om me in het voorjaar van 2017 drie weken lang onder te dompelen in de 100ste Ronde van Italië, bleek een voorbode van een onovertroffen portie wielergeluk.

Het werd een dagelijkse routine. Bespiegelingen in knusse koffiebarretjes, het

Het is een bont gezelschap van kampioenen en waterdragers, van exoten en laaglanders. Ludo Dierckxens, omdat hij begon te demarreren voordat een etappe goed en wel van start ging. François Simon, door altijd volle bak te sprinten voor de plekken zes tot tien (en zo vaak mijn tourpoules redde). Claudio Chiappucci, die

Bij de junioren en beloften won hij volop. Maar eenmaal bij de profs begint het allemaal van voor af aan. Moet hij wennen aan het wereldje met langere koersen, hogere snelheden en toenemende koersdagen.

Er zijn dagen in de koers dat hij zelfs de gruppetto niet kan volgen. Rationeel verklaarbaar, gevoelsmatig frustrerend. Het leidt

De Roze Dame had hem niet intenser kunnen verleiden. Waar de Fransen dit jaar de rode loper voor de vlieggewichten in het peloton uitrollen, hebben de Italianen een droomparcours voor hem neergelegd. Was hijzelf de architect van het routeschema geweest, dan moet het er net zo hebben uitgezien. Maar liefst zestig kilometers

Sinds de middeleeuwen bestaat het spel, gespeeld door sluwe bedriegers en naïeve verliezers. Deze week kwam het ongevraagd in de actualiteit, nadat profwielrenner Georg Preidler besloot zich aan te geven voor geknoei met bloeddoping. Preidler vergeleek zijn zonde met  het beruchte ‘balletje-balletje’: “Je weet dat het oplichterij is en toch speel je

Geen afscheidstournee, spraakmakende biografie of rondvaart over het Twentekanaal. Een zakelijke boodschap van je broodheer en een eervolle vermelding in Dagblad Tubantia, dat was het wel. Je afscheid van de wielersport was een voetnoot in het nieuws.

Je laatste seizoen moet een kwelling zijn geweest. De confrontatie met een lijf dat niet meer