Het welbekende zwarte gat van een jaar minus drie weken is weer daar. Doch hoeft dat niet te betekenen dat uw leven nu een wandeling van de ene depressie naar de andere neerslachtige gemoedstoestand zal zijn. Belangrijke voorwaarde is dan wel dat u uw medicatie plichtsgetrouw inneemt. De belangrijkste antidepressivum heet sinds jaar en dag de Ronde van Portugal die
Die Tour van 2015? Ik weet nog goed hoe Paolo Tiralongo het geel pakte in de slottijdrit. En die ontgoocheling op het gezicht van Tom Dumoulin toen hij twee minuten trager bleek over 16 kilometer. Dat vergeet een mens niet gauw.
Wat zegt ge? Aan het verwarren met de Giro van 2021? Oei, dat is de ouderdom manneke. 87 is niet niks
Gesteld: er was geen of nauwelijks sprake van televisie, de radio kraakte en piepte in optima forma, de wielerjournalist had twee wapens: zijn pen en zijn verbeelding en ik had geen veel te lange naam waarbij de aandacht bij de tweede lettergreep al verslapt, maar heette Antoine Blondin of Dino Buzzati. Ik schreef bijgevolg voor gezaghebbende bladen met
Het is een saaie Tour, de vertoonde voorspelbaarheid kent geen variatie en gele trui Froome heeft het charisma van een Europarlementariër met het uitzicht van een bankbediende met te lage cortisolwaarden. De kans bestaat dat u al dingen van dezelfde strekking heeft gedacht.
En er is maar één schuldige: de televisie.
De eerste consequent niet in beeld gebrachte uren van een etappe
Vandaag was een spannende dag. We mochten een hele dag in de auto zitten. Onze renners op hun fiets. Zoals eigenlijk nu al bijna drie weken.
Onze baas heet Marc. Marc won in het verleden twee keer Parijs-Roubaix. En ook nog een keer bij de amateurs. Als enige won hij in de twee categorieën. Dat vindt hij heel belangrijk om er bij
Het zat er aan te komen. Voor de Tour waren er al hevige twijfels of de wielercolumnist elke dag een Tourcolumn zou kunnen fabriceren. Zijn ambities voor de witte trui werden op hoongelach onthaald. Nadat hij twee weken moeiteloos in het peloton peddelde, kraakte hij op de tweede rustdag terwijl Spaanse columnisten op wonderbare wijze dan net hun tweede, derde