Het zat er aan te komen. Voor de Tour waren er al hevige twijfels of de wielercolumnist elke dag een Tourcolumn zou kunnen fabriceren. Zijn ambities voor de witte trui werden op hoongelach onthaald. Nadat hij twee weken moeiteloos in het peloton peddelde, kraakte hij op de tweede rustdag terwijl Spaanse columnisten op wonderbare wijze dan net hun tweede, derde en vierde adem vinden. En bezit hij nog de scherpte van Carlos Betancur na een bezoek aan een door Dario Pieri gerunde McDonald’s.
Is het de mentale druk? Het hoge verwachtingspatroon waarmee hij zichzelf vergiftigde? Of is het toch de Tour? Zolang hij zijn dagelijkse Tourcolumn aflevert aan de magnaten van Het is Koers zit hij in ieder geval nog gewoon in koers. Radio Tour heeft het bericht ‘Abandon de wielercolumnist’ nog steeds niet uitgespuwd, maar dat lijkt niet meer dan een formaliteit. Hij kan wel nog column 1256 schrijven over hoe sterk Sagan is en terloops vermelden hoe hij op de tweede rustdag als tweede aan de ontbijttafel verscheen, column 3225 waarin hij Sky subtiel in vraag stelt en de originele vergelijking maakt met US Postal en hierbij uiteraard alleen maar doelend op de soepele cadans of grap 8542 maken over de hond van Valverde. En zo wel in koers blijven maar in de mongolenwaaier belanden.*
Dan blijven er drie opties over om een column te redden. De eerste: de wielercolumnist begint over zichzelf te vertellen en geeft er een twist aan waardoor het ook betrekking heeft op de Tour. Doet hij anders nooit. De tweede mogelijkheid is de actualiteit bespreken. Bijvoorbeeld hoe grappig het is dat Sky zich op de wetenschap beroept om de prestaties van hun Froome te minimaliseren als ze gewoon Roger De Vlaeminck kunnen bellen. Maar dat leest u elders al. Tot slot kan hij nostalgisch doen over vervlogen en vanzelfsprekend betere tijden. Iets waar wielerliefhebbers uitermate gevoelig voor zijn.
En in het geval van Nederlanders is er nog een vierde mogelijkheid: zeggen dat Mart Smeets stom of leuk is. Zolang het maar niet te genuanceerd wordt. Dat hij niks van koers kent, daar is iedereen het wel mee eens. Deze optie wordt voor het algemeen comfort buiten beschouwing gelaten.
En dus zal de wielercolumnist het over een nostalgische boeg moeten gooien. Dat mag geen probleem zijn, daar hij geboren is in het jaar dat de toen 21-jarige Davide Rebellin zijn eerste profwedstrijd reed. Een groot wielrenner met een nog groter hart voor dieren. Zo won hij drie keer de Tour de France, vier keer de Giro d’Italia en acht keer Nokere Koerse. Vooral die laatste zege in Nokere Koerse was felbevochten, toen hij Mirko Celestino in de sprint van zijn fiets reed, een gebedje voor hem fezelde en daardoor maar met banddikte Mirko Puglioli van zich kon houden.
Zijn liefde voor dieren blijkt in Jacht op de hond van Valverde, een album in de in Vlaanderen zeer populaire stripreeks Tommeke. De hond van Valverde is vermist. Dat is een probleem, want zonder zijn hond raakt Valverde geen poot vooruit. Hij vermoedt kwaad opzet, want zijn hond is een gegeerd beestje, het beschikt over duistere krachten. Tommeke wil mee zoeken, maar dan moet Valverde hem binnen de twee jaar een wereldtitel gunnen. Een belofte die hij vervult in het vierde album getiteld Purperen pillen.
De zoektocht naar de hond van Valverde gaat niet over rozen. Michele Scarponi wil het arme beestje vergiftigen, Roberto Heras tracht hem te vermorzelen met een hek en Dave Bruylandts probeert in het gezichtsveld van Valverdes hond te komen en hem te verblinden met het licht dat hij van nature geeft. Maar Tommeke komt altijd juist op tijd tussenbeide. Tot slot komt de hond in handen van Rebellin, die hem alvorens te verorberen niet verminkt maar wil laten inslapen. Net dan komen Tommeke en Valverde het schuiladres van Rebellin binnenstormen die het arme beestje uit diens klauwen redden. Doch de aanraking met de hond van Valverde was voldoende om Rebellin bij toeval de week nadien de Amstel Gold Race, de Waalse Pijl en Luik-Bastenaken-Luik te doen winnen.
Een kritisch lezer zal bovenstaand relaas moeilijk kunnen geloven – is Rebellin ooit echt jong geweest? – maar het had evengoed echt kunnen zijn. En dat is hetgeen dat telt. Feiten worden vervalst, er wordt een draai gegeven aan de waarheid als die er al is en ter verheviging van de heroïek is zowat alles toegestaan. Het is de rode draad doorheen de geschiedenis van het wielrennen.
Wattages leggen een bom onder de beginselen van de wielersport. Het is niet meer zaak om zo indrukwekkend mogelijk te winnen, maar om zo geloofwaardig (lees: te doen uitschijnen dat Wim Van Huffel in een slechte dag ook had kunnen winnen of eender welke bomma op een stalen ros) een berg op te vliegen. Sky zou zelfs als het moet vertellen dat Froome 67,5 kilogram weegt. Figuurlijk dan. Of ontkennen dat Froome een gewicht heeft. Wat dan weer moeilijker valt te weerleggen.
Een mens zou zich op den duur afvragen met welke waarheden Sky nog allemaal een loopje neemt. Om hun juristen niet wakker te maken, doet de wielercolumnist dat niet. Nee, hij biedt zich aan als communicatieadviseur. Sky verdraait de feiten wel, maar toont ook aan niets van wielrennen te begrijpen. Zeg toch gewoon ketoontjes te snoepen. Preciseer: aardbeiensmaak of vanillesmaak? En vermeld tussen neus en lippen dat die Franse cijfergoochelaar met een gebrek aan aandacht verkeerd zat. Froome trapte geen 7,04 W/kg. Maar wel 9.8 W/kg. Froome is buitenaards en groter dan Merckx, Hinault en Roger De Vlaeminck tezamen. En bijna even sterk als Sagan. Dat had Sky moeten zeggen.
* Cijfermateriaal afkomstig van de wetenschappers van Team Sky. Niet te verwarren met het kabinet van Philippe Muyters.
- Het nieuwe wielerjaar in 40 stellingen - 22/02/2022
- Wielrennen bestaat niet - 13/05/2020
- Ooit was er wielrennen - 07/05/2020
Geef een reactie