Toen ik nog klein was, simuleerde ik met pen en papier mijn eigen Tour de France en aan het eind bleken toevalligerwijs Mario Aerts, Dave Bruylandts of Davide Rebellin altijd genoeg voorsprong te hebben opgebouwd om het geel te grijpen. Paolo Lanfranchi won vier etappes en Lance Armstrong vocht tegen Nico Mattan in de achterhoede om een plek bij de

Zuchtend en kreunend kruipt hij achter zijn schrijftafel. Dat doet de wielercolumnist heus niet echt, hij wil een sfeerbeeld scheppen ter verheviging van de romantiek. In realiteit is columns schrijven voor hem een even routineuze bezigheid als het bijhouden van een dagboek voor Mario De Clercq. Een schertsende vergelijking die de lezer meteen bij het nekvel moet grijpen zonder hem uit

Van wielerdokters wordt wel eens gezegd dat ze epo niet weten te onderscheiden van sinaasappelsap. Dat is fundamenteel onjuist. Van het tweede krijg je buikpijn, van het eerste niet. Minder geweten is dat de immer minzame wielerdokter ook tal van wielergerelateerde dilemma’s belangeloos oplost om de wielerliefhebber te verlossen van zijn pijntjes. Soms banale kwesties doch vaak ook fundamentele levensvragen,

Zeven etappes. Zo lang duurde het wachten op een massasprint die Marcel Kittel met twee geamputeerde benen had kunnen winnen. Dat is ooit anders geweest. Neem nu de Tour van 1998 (Godwin zegt hierover dat die in elk willekeurig wielergesprek wel ter sprake komt, iets wat hij ook zegt over Lance Armstrong en het dagboek van Mario De Clercq), waarin