Aalto, Zanotta, de Giro, Molteni, Pinarello, Alessi, Verdi, Da Vinci, Pasta, Campagnolo, Amaniti, Puccini, Da Rosa, ik weet niet waar mijn liefde voor Italiaanse schoonheid begint en al helemaal niet waar zij ophoudt. Het land frustreert me.
Natuurlijk genoot ik van Cipo, van Baldato, Bartoli en Bettini.
Het is een zaterdag in 2005 als ik samen met mijn fietsmaat in de stromende regen de Cauberg oprijd. We zijn nat maar blijven warm door te bewegen. In totaal hebben we nog geen zestig kilometer gereden maar door het vuil en de nattigheid hebben we
Briançon, gedomineerd door de bouwwerken van de Franse vestingbouwer Vauban, is in de ban van de Tour. Vlaggen, affiches, bloemen en wegafzettingen domineren de finishstraat van de hoogst gelegen stad in Europa.
‘Ga je mee kijken naar de tour,’ wil ik weten.
‘Is goed,’ antwoordt ze. ‘Gaan we op de
Bart Voskamp (6 juni 1968)
Samen met Jens Heppner ontsnapt Bart Voskamp, in een etappe voor de baroudeurs, uit de kopgroep. De voorsprong die ze hebben is niet groot, maar met nog maar enkele kilometers te gaan zullen ze niet meer worden ingehaald. Heppner
Dit wordt een Tour voor de Nederlanders, schiet het door mijn hoofd als ik het parcours van La Grande Boucle voor het eerst bekijk. Goed, eerst moeten we de beruchte Passage du Gois overleven maar daarna wordt het echt een oranje feestje. Juich overigens niet te
Belangstellend kijkt hij toe hoe ik mijn fiets van de fietsendrager afhaal.
‘Mooi klassiek frame,’ zegt hij terwijl hij naar mijn stalen Pinarello knikt. Beleefd bedank ik hem terwijl ik verder ga met mijn fiets. Hij heeft golvende grijze haren en ziet er verzorgd uit. Een jaar of zestig schat ik hem.
‘Je zult wel sterk zijn,’ hij wijst naar het pignon