Het was een maandag, die vijftiende maart 1971.
Echt mooi weer was het nog niet, maar toch voelden we al de kriebels van een prille, jonge lente. Er hing iets van spanning in de lucht, die dag. Het kon ook niet anders: vandaag was het op school de grote dag. De dag
Ik reed op de E313 tussen Lummen en Hasselt. De regen viel met bakken uit de lucht. ‘Oei’, was mijn eerste reactie. Ik was op de terugweg van Gent en zou perfect getimed thuis arriveren. De start had ik live meegepikt. Maar de koers zelf, die wilde ik vanuit mijn luie zetel bekijken. Droog bleef het van Gent tot Limburg.
Het was een van de best bewaarde geheimen in het peloton, tot nu. Het is Koers! onthult: Tom Boonen heeft een beestje!
Om welk soort beestje het precies gaat, hebben we nog niet kunnen ontdekken, maar wellicht is het een soort kever. Het wezentje draagt immers schildjes op zijn rug. Als
Winnen, winnen, altijd maar willen winnen. En dan ook kúnnen willen. Eddy Merckx was een veelvraat, een kannibaal die zijn concurrenten weinig tot niets gunde. Ook voor zijn knechten, ik wilde dat tussen aanhalingstekens zetten maar dat slaat eigenlijk nergens op, was er slechts zelden een
“Je komt zaterdag toch ook kijken? Het zal plezant worden. Wees daar maar zeker van.” Emiel, Gert, Ivan en Daniël lachen. Ze hebben er nu al zin in.
Voorpret, heerlijk is dat.
Ik ben in de Berringstraat, in het dorpje K.
Het is woensdag, vandaag. De zon schijnt, maar het is berekoud. Of ik
‘Vlaanderen zal het laatste werelddeel zijn – en ik spreek bewust over werelddeel – waar de koers zal verdwijnen. Omdat het maar in één land, in één werelddeel Vlaamse kermis is. En omdat bij die Vlaamse kermis koers hoort. Weet je dat deze week een Hollander heeft uitgezocht