Van rondemissenbillenknijpen
en wheeliejuichen
tot jezuseenvoudig armgebaar
en haast ghandiaanse oproep
voor een betere wereld,
weken lang heeft hij zich
afgemat en afgebeuld
om 256 km lang
bloedstollend
te kunnen wachten
op de allerlaatste
kasseienklim,
daar perste hij alles
wat hem dwars zat
uit lijf & ziel
daar liet hij al wie hem
nog belaagde alle kleuren
van de regenboog zien
Met de slanke handen
van een Spaanse schone
aan mijn zadel
en mijn achterwiel
tussen haar hoge
kortgerokte
benen,
zo sensueel stroomde
de start van een tijdrit
nog nooit
in mijn bloed
zo wil ik elke Ronde
wel, zo wil ik ook
in Rio
de langzame dood
tegemoet
Tommeken
Tommeken
wat doe je
nu?
Tom
was Boonen
toen
maar Tom werd
Dumoulin
vallen in de
Tour
pijn in
hoofd en
benen
rechtstaan
voor even niet
en dan toch
in stilte eerst
weer doorgaan
veertig
kilometer
nog
de tijd
tikt
weg
in zijn
voordeel
de klok
wacht
op
niemand
en dan
(bijna)
de nieuwe
held
als-ie
maar
geen
voetballer wordt
Oranje
heeft
hem
nodig
Tommeken
Tommeken
wat
doe
je
nu?
José, vertel de kijkers eens
met welk verzet de renners
vandaag de Ermita de Alba
oprijden,
gôh Michel, het merendeel
heeft een 34×28 gestoken
en voor profs is dat echt|
ontzettend klein,
mooi, weten de heren
ook ‘ns wat het is
om een toerist
met altijd tegenwind
te zijn
Beter een long die klapt
dan hersens die bloeden,
dat alles wat is opgeslagen
door elkaar wordt geschud
daar hebben we de tijd
voor, die legt alles weer
op z’n plaats,
’t zal alleen
wat langer duren
dan de fractie
die fracturen nodig
hebben om te
ontstaan,
een gat in de weg,
een bidon aan de mond,
de buik van het
peloton,
langzaam ontwaken
uit een langzame
slaap,
waar is mijn fiets
is ongetwijfeld
het eerste
wat hij vraagt