Als u mensen die Sep Vanmarcke kennen, zou verzoeken te vertellen over Sep Vanmarcke, verschijnt er een gespannen trek op hun mond terwijl de angst door hun ogen flitst, geven ze misschien fluisterend te kennen dat deze indiscrete vraag hen in verlegenheid brengt, in elk geval versnellen ze hun pas alsof praten over Sep Vanmarcke gelijkstaat met de
Wielersport op de weg bestond in Nederland amper maar in 1897 doet Limburger Mathieu Cordang van zich spreken in de tweede editie van Parijs – Roubaix. Het zijn de jaren dat de renners in deze klassieker gebruik mogen maken van gemotoriseerde gangmaking door auto’s en motoren.
Dat Cordang het goed doet in de
We hebben er 12 jaar op moeten wachten maar afgelopen zondag was het weer zover: een Italiaan wint de Ronde van Vlaanderen. En is er iets mooier dan een Italiaan die een grote koers in Vlaanderen wint? Zeg het me.
Maar de druiven waren zuur. Vooral bij de commentatoren van de Vlaamse televisie. De sterkste renner in koers had niet gewonnen
Vrij snel nadat ik vader werd, wisselde het perspectief.
Ik was niet langer de Alain Clarke, maar de vader.
De vader die met breekbare stem de liefde en trots voor zijn kind in een liedje met de wereld deelde.
I see myself
I’m so proud of you
Afgelopen zondag was ik echter weer heel even de Alain, of beter gezegd Mathieu.
Dat kwam door de man
In m’n geheugen is het een heroïsche editie. De Panasonicploeg van Post ging al vroeg ten strijde en heerste met mannen als Eddy Planckaert, Eric Vanderaerden en Johan van der Velde. Na de Koppenberg lijkt de slag gemaakt. In een kopgroep van 10 renners zitten 3 man van Panasonic, onder wie kopmannen Vanderaerden en de ijzersterke Planckaert. Ook Sean Kelly,
Heel nuchter bekeken was het niet strikt noodzakelijk de kampioen op weg naar een witte partytent te ondersteunen, zoals de man met een hesje van de organisatie en de man met een te ruim colbert dat vlak na de finish van Dwars door Vlaanderen zo vol overgave deden.
Mathieu van der Poel kan heel goed zelfstandig fietsen. Dat had hij even