Parijs zondagochtend 23 juli 1989. Ik kan me zo voorstellen dat Laurent Fignon rustig zijn lange blonde haar staat te kammen voor een spiegel in het laatste hotel van deze Tour. Het laatste ontbijt, de laatste transfer, de laatste keer afzien. Het is een lange dag, maar in de vooravond zal hij gehuldigd worden als winnaar van deze Ronde. De
Met een doffe klap raakt de linkerschouder van George Hincapie het asfalt. Enkele tientallen meters was de Amerikaan zo-even nog verwijderd van de eindoverwinning in de tweede editie van de Eneco Tour. Ineens ligt hij op de grond. Terwijl hij hoopt dat zijn sprintende collega’s in staat zijn hem te ontwijken, probeert Hincapie te bevatten wat hem is overkomen. Hij
Het was in de rust van de voetbalwedstrijd Zweden-Nederland. Volgens de presentator van NOS Langs de lijn sjokten de eerste spelers alweer richting het veld. Gelukkig was er nog heel even tijd om naar een andere sport te gaan.
Wielrennen om precies te zijn.
Het ging over Annemiek van Vleuten. De verslaggever vertelde haar verhaal. Het verhaal dat iedereen inmiddels wel kent.
Ik dacht altijd dat wielrennen fysiek zwaar was. Maar het is natuurlijk vooral een mentaal spelletje. Niet alleen is het zaak om de pijn in de beentjes zo lang mogelijk te negeren, het is ook handig wanneer je je als renner vlot over teleurstellingen heen kunt zetten.
Je verliest immers véél meer koersen dan je wint.
Sinds ik dit doorzie, heb ik
Soms is een wielrenner zo goed dat hij niet kan verliezen. Hij is de topfavoriet, iemand die de concurrentie het hele jaar heeft weggereden. Tiemen Groen is in 1964 zo’n renner. De nog maar 18-jarige Fries maakt in korte tijd naam door zowel het NK
Dit is een verzamelplaatje/kaartje dat hoort in een plaatjesalbum over de Olympische Spelen van 1964 en dat werd uitgegeven door margarinemerk Brio. De vraag luidt uiteraard: welke renner zien we hier? Vanmiddag om 15 uur het antwoord.