Onschuld, zachtheid, gezondheid en romantiek. Vrouwelijke onschuld ook, baby’s, homoseksualiteit. Roze dus. Ontegenzeglijk heeft de kleur roze een betekenis, misschien nog wel meer dan pakweg geel of turquoise. Roze is ook de kleur waar niet iedere (stoere) man mee geassocieerd wil
Ik ben eens aan een lijst begonnen van beroemde personen die ik kende. Beroemdheid definieerde ik ruim, en voor kennen gold dat ik ten minste twintig woorden met iemand gewisseld moest hebben. Het was de laagste vorm van geldingsdrang samen met de hoogste vorm van verveling en na een uur gooide ik de lijst walgend weg.
Zo schreef Tim Krabbé in
Oké, de vroegste WK’s (gehouden vanaf 1950) heb ik niet meegemaakt. Aan drama geen gebrek, waarschijnlijk. Genoeg klasbakken ook. André Dufraisse bijvoorbeeld en natuurlijk Eric de Vlaeminck. Dan is er nog zo iemand als Roland Liboton, in mijn geheugen altijd strijdend tegen Hennie Stamsnijder. Maar dé vijf WK’s komen uit een recenter crossverleden.
Een snor is status. Hoe langer, dikker en sierlijker, hoe beter. Welkom in het jaar 1909, de prehistorie van het wielrennen. Cyrille van Hauwaert draagt er eentje, net als Tourwinnaars Octave Lapize en Lucien Petit-Breton; om maar een paar modegevoelige renners te noemen. Maar bovenlipbeharing raakt uit.
Hoera, de dagen lengen weer. Het voorjaar komt eraan! De klassiekers lonken. En daarin gaan we klimmen. Nou ja, klimmen, het gaat af en toe kort maar heftig omhoog.
Sommige klassieke hellingen zijn mooier dan andere. En als ik mooi zeg, bedoel ik dat in landschappelijk-cyclopsychologisch opzicht. Het gaat
5. De witte kippenborst en de kale benen
Heel lang heb ik gedacht dat wielrenners vrouwenmagneten zijn. Ik trainde me suf en schoor mijn benen (wie mij wel eens gezien heeft, weet welk een afschrikwekkende klus dat is) met in mijn gedachten het meisje op wie ik verliefd was. Mijn vrouw (overigens niet dat meisje) heeft deze droom zonder mededogen