Ik weet niet hoe renners het doen. Waar ze de energie vandaan halen. En het verdient het grootste respect. Stefan Küng leest een zekere Hanspeter Born. Tiesj Benoot worstelt zich door De Val. En Taylor Phinney verschijnt bijna te laat aan de start van de etappe omdat hij Murakami aan het herschrijven is. En ik? Ik begin een zin te lezen en eens aan het eind van de zin, mocht ik al zo ver geraken, kan ik me niets van het begin heugen.
Tot de dag voor de Tour scheen er niets aan de hand en las ik gemakkelijk drie boeken van uiteenlopende aard per week. Ik overdrijf. Twee boeken en een autobiografie van een sportmens dat niet veel meer te vertellen heeft dan Froome in een interview en derhalve ongelezen als gelezen geldt. Sedert de eerste dag van de Tour verteer ik alleen nog de columns van Hilaire.
Heb ik me daar schuldig over te voelen? Welnee, integendeel. Niet alleen om al het belangwekkends dat Hilaire te melden heeft, in de eerste plaats omdat een beetje literatuur in oppervlakkigheid uitblinkt vergeleken met de Tour.
In de Tour kiest u uw personages. U kunt die volgen zonder op Hilaire te letten, wat ik stellig zou afraden, maar u kunt de Tour ook volgen alsof die rond de revelatie van deze Tour draait, Hilaire. U bent fan van Janez Brajkovic? Heb alleen oog voor hem (benodigdheid: vergrootglas) en de Tour schijnt de grote Brajkovic-show.
De Tour is een universum bestaande uit een oneindigheid aan kleinere universums die u naar hartenlust kunt combineren tot een eigen fantasiewereld. De lezer-toeschouwer kiest zijn verhaal, zoals de auteurs van de Tour hun eigen verhaal schrijven binnen de almaar uitdijende grenzen van de Tour zonder dat ze elkaar hoeven te kennen. Zo viel op dat Roy Curvers eerder deze week in De Avondetappe stamelde toen hem de top 4 van het algemeen klassement gevraagd werd. Het betreft niet zijn strijd, niet zijn verhaal.
Niet alleen de complexe verstrengeling van de verhaallijnen en de onuitputtelijke stroom aan perspectieven maken de Tour onweerstaanbaar. Ook de personages, die zijn levensecht. Enfin, sommigen vertonen weleens bovenmenselijke trekjes, maar over hun avonturen wordt dag na dag zo uitvoerig en ernstig gerapporteerd (De actie. De reacties. De reacties op de reacties. De analyses van de reacties op de reacties. Enzovoort.) dat deze acteurs gelijkgesteld worden met wie ze als persoon zijn, de buitengewoon absurde en krankzinnige expeditie die ze ten tonele brengen verandert daar kennelijk niets aan.
De hoofdpersonages (media, jury, Tourbonzen, ploegleiders- en artsen en – worden weleens vergeten – de renners) en nevenpersonages (toeschouwers) vertolken hun rol met die overtuiging dat ze nimmer tot het besef komen een rol te vertolken. De Tour is een reusachtig doen alsof waarbij vergeten wordt dat het een doen alsof is.
Geen roman brengt de personages zo levendig. Geen gefingeerde werkelijkheid kan optornen tegen de Tour. Geen plot kent zo veel lagen als die van de Tour. Wie een roman leest, leert de mens kennen door de blik van de auteur. Wie veel romans leest, leert de mens kennen door de blik van veel auteurs. Wie naar wielrennen kijkt, leert de mens kennen. De Tour zuigt een mens op en vereist totale overgave dat een roman, hoe spitsvondig ook geschreven, altijd het onderspit delft. De Tour overtreft alle fictie. Het bewijs is geleverd.
- Het nieuwe wielerjaar in 40 stellingen - 22/02/2022
- Wielrennen bestaat niet - 13/05/2020
- Ooit was er wielrennen - 07/05/2020
Het is gewoon wachten op een nieuwe Balzac die een ‘Comédie Humaine’ van de Tour schrijft (oneindig veel delen). Met een Proust schieten we niets op. Zola misschien?