Bij wijze van grap wilde ik dit Dagboek Tour afronden met een bloedserieuze voorspelling wie deze Tour zal winnen, inclusief voorbeschouwing van minstens 2000 woorden om het geheel nog wat burlesker te doen ogen.

Helaas zal dit voor volgend jaar zijn, tenminste als er dan geen algehele Belgische boycot van de Tour volgt als in 1937 toen onder leiding van de flamingante bondscoach Karel Van Wijnendaele het Belgische landenteam de Tour verliet onder druk van de Franse pesterijen, overigens met groot genoegen beschreven en op smaak gebracht door wielerjournalist Karel Van Wijnendaele. 80 jaar later zou hij glimmen van trots vanwege het door chauvinisme gedreven activisme dat Vlaamse wielerjournalisten aan de dag leggen.

Wat betreft wielrennen, journalisten en de bijwijlen rampzalige combinatie van de twee heb ik al tot vervelens toe ganzenveren gesleten, maar wat ik gisteren zag overtrof iedere karikatuur. Ik zit op Twitter, moet u weten. Het komt niet vaak voor bij mensen met de juiste prioriteiten in het leven, doch vindt u er mensen van vlees en bloed die u in het dagelijkse leven kunt ontmoeten mochten ze niet voortdurend twitteren of lieden die in de media veelvuldig aan bod komen, maar nog niet veelvuldig genoeg (aldus alleen zijzelf) en Twitter hanteren om nog eens de traditionele media te halen. Soms is het er een muffe bedoening, vaak een gezellig gekeuvel met een toefje ironie (mits u de juiste accounts volgt), maar gisteren heerste er de sfeer van de grote dagen.

Fransen werden uitgekafferd. Journalisten vielen uit hun rol, ze jeremieerden als een kind dat geen lolly krijgt of deden mee aan het nationaal kampioenschap beledigingenslingeren, er was zelfs een presentator van een Tourtalkshow die geweldig gevat een taalfout verbeterde in een inhoudelijke reactie die niet in zijn kraam paste en deze persoon adviseerde een life te getten. Ja, het ging er heel eloquent aan toe.

Het is uit plaatsvervangende schaamte en ongeloof dat ik de aanleiding nog niet heb onthuld. De uitreiking van de prijs voor de Superstrijdlust. (de tranen schieten nog altijd in mijn ogen van het lachen wanneer ik dit typ)

Tot voor kort deed men terecht lacherig over dit prijsje. Dat schijnt te veranderen wanneer er een Belg in de running is. Weet een mens niet beter zou die denken dat deze trofee het belang van de gele trui, de groene trui en de beste Belg in het klassement tezamen overstijgt.

Een beknopt relaas: Thomas De Gendt deed een oproep om op hem te stemmen middels een retweet (een van de zeven stemmen werd bepaald door een stemming op Twitter), Vlaamse media gaven daar gewillig gehoor aan en gingen haast deur aan deur om mensen van hun zaak te overtuigen met als gevolg dat De Gendt met ongeveer 10.000 retweets de publieksprijs won tegenover een duizendtal voor Barguil.

De commotie begint hier pas, De Gendt kreeg van die vermaledijde jury slechts één stem. Had het publiek dan niet gesproken? Jazeker, een uiterst gering en weinig representatief deel van dat publiek had gesproken. Of dacht u echt dat De Gendt de publieksprijs nog zou winnen mochten L’Équipe en andere Franse media gisteren en masse oproepen om de nominatie van Barguil op het obscure account van de prijs voor de Superstrijdlust te retweeten?

En weet u waarom dat niet gebeurde? Geen weldenkend mens vindt deze prijs relevant. Alleen nu enkele gedesillusioneerde Vlaamse journalisten die hadden verwacht elke week te kunnen berichten over op zijn minst één dagsucces en drie weken later moeten vaststellen dat het niveau in de Tour nog wat anders is dan in Dwars door Vlaanderen. Was Barguil een Vlaming en De Gendt een Fransman, kreeg De Gendt de prijs voor de Superstrijdlust en zou men in Vlaanderen evenzeer schande spreken. De rede was met andere woorden totaal zoek. Of wat men krijgt als chauvinisten chauvinisten chauvinisme verwijten.

De in zoverre dat mogelijk is neutrale waarnemer weet vanzelfsprekend dat zowel Barguil als De Gendt aanspraak kunnen maken op de superstrijdlust en dat de willekeur van een juryprijs mede bepaald door een ordinaire retweetactie oneervol is voor datgene ze gepresteerd hebben. De neutrale waarnemer is meestal geen sportjournalist.

Matthias Vangenechten
Laatste berichten van Matthias Vangenechten (alles zien)