Ik had het er onlangs nog over met mijn derde beste vriendin. De Vuelta is de Ronde van Portugal gemakshalve even buiten beschouwing gelaten met zekerheid de mooiste grote ronde. “Uhu,” antwoordde ze. Ze lurkte aan haar Ice Tea met een blik van ik voer nog liever een gesprek over het blitse lettertype van het Belgisch Staatsblad dan over wielrennen, een sport waar ze een even hechte band mee heeft als Carlos Betancur met chiazaden en glutenvrije bosbessensapjes.

Dat merkte ik vakkundig niet op teneinde de column geen vroegtijdige dood te laten sterven en ik beargumenteerde mijn stelling. De Tour is een circus dat bestaat bij gratie van de komkommertijd en de Giro is slechts een verzinsel van een stel wielerhipsters die op hun fixie in de binnensteden hun tattoos en baarden showen, terwijl de Vuelta…

“In Spanje wordt verreden, een zonnig en leuk vakantieland,” vulde mijn derde beste vriendin fluks aan. Ik sprak haar niet tegen maar liet me niet van mijn stuk brengen door haar en vervolgde mijn verhaal. Terwijl de Vuelta behalve in Spanje wordt verreden ook bol staat van de meest onverwachte wendingen. Als bewijs dat dopingcontroles echt werken, won Juan José Cobo in 2011 de Vuelta en in 2013 een 41-jarige Amerikaan.

“Zei je dat over de Giro ook niet dat het de mooiste ronde is? En over dat Rondje van Frankrijk?”

Toen ze merkte dat ze gelaten deze wielerconversatie moest uitzitten, begon ze me in vraag te stellen. Daarom is het ook maar mijn derde beste vriendin natuurlijk. Maar dan had ik haar nog niet verteld over Mikel Landa, het nieuwste wonderkind waarvan de wielerhipster al kon proeven in de Giro, slechts hoogstens ironisch werd gedoogd, in de meeste gevallen uitgespuugd om zijn lichtblauw shirt van Astana.

Het is van Aru en Landa dat dwaze jongetjes dromen. Wat heb ik die vliegende Italianen en Spanjaarden gemist. Het brengt me onherroepelijk naar mijn jeugd, toen ik na school bliksemsnel naar huis snelde om niets te missen van de ontknopingen in de Vuelta, mijn boekentas achteloos op de grond gooide, waarna mijn vader erover struikelde, naar het ziekenhuis moest met een open beenbreuk en derhalve de finale van de rit miste.

Landa doet denken aan Isidro Nozal die in 2004 zijn kopman Heras op sleeptouw nam, maar amper moest onderdoen. Dat beaamde mijn derde beste vriendin. Omdat ze zich niet afvroeg hoe het met Isidro nu zou zijn, deed ik dat voor de goede orde.

Zou zijn lot minder treurig zijn dan dat van Aitor Gonzalez, die na zijn glorieuze carrière van drie weken, twee Giroritten, een Tourrit en een Ronde van Zwitserland begon te drinken, te snuiven en in vastgoed te investeren? Een weinig aan te raden combinatie, daar hij al zijn geld verloor en het geschonden vertrouwen met zijn vuisten ging wreken. Zowel Nozal als Gonzalez zagen hun carrière verkort na in een dopingaffaire verwikkeld te geraken.

Dat zal Landa niet snel overkomen. “Zeg, is Landa geen anagram van naald?” Daar had ik niet meteen van terug en informeerde naar de kleur van haar nagellak.

Matthias Vangenechten
Laatste berichten van Matthias Vangenechten (alles zien)