Frits Schrauwen uit Stampersgat was nooit een pakker geweest. Nou ja, op die ene keer na toen hij in ruil voor een nieuw jaarcontract een middel had uitgeprobeerd. Soigneur Gunther Wolff had het op de kop getikt tijdens een vakantie in zijn heimat, het voormalige Oost-Duitsland. Volgens hem kon het geen kwaad, maar Frits had een paar weken nodig gehad om weer te herstellen. Die onthouding had overigens niets te maken met een moraal of iets van dien aard. Nee, hij was gewoon te onbeduidend om voor goede dope in aanmerking te komen.

En toch zou hij een hoofdrol vervullen in een van de grootste dopingschandalen ooit.

Een paar maanden eerder was hij gestopt als professioneel wielrenner. Na 10 jaar jasjes en bidons halen voor tweederangs kopmannen in de kelder van de wielersport, was Frits er wel klaar mee geweest. Een dag later stonden zijn fiets en bijbehorende spullen al op Marktplaats. Hij had nooit echt van de sport gehouden en kon direct aan de slag in het slachthuis van zijn schoonvader.

Eigenlijk haatte hij werken en zijn schoonvader al helemaal, een draak van een vent. Maar onder druk van zijn vrouw en de angst voor het zwarte gat zat hij nu in een muf kantoor kilo’s vlees te verwerken op een computer. Een hel – en ook thuis werd het er niet leuker op. Waar hij voorheen zijn snor kon drukken met klusjes door te zeggen dat hij moest rusten of trainen, waren er nu geen ontsnappingsroutes meer. En zo stond hij elke avond te schilderen, lampjes op te hangen of hang- en sluitwerk te vervangen. Als hij dit geweten had, was hij nooit gestopt. Dan had hij doorgefietst tot zijn dood. Maar helaas, er was geen weg meer terug en langzaam zakte Frits weg in een oneindig diepe depressie.

In de weken daarna sleepte Frits zich door zijn nieuwe, afschuwelijke bestaan en net op het moment dat hij echt de bodem van zijn zwarte gat bereikt leek te hebben, las hij in het AD van een enquête die gehouden was onder wielrenners. Allen kregen die ene grote vraag voorgelegd: Heb je gebruikt? In eerste instantie was hij verontwaardigd. Waarom was hem niets gevraagd? Het was toch vooral de onderlaag van het cyclisme die aan de tand was gevoeld. Betekende dat hij nog minder was dan zij? Dat kon hij niet geloven. Waarschijnlijk was iedereen er van overtuigd dat hij nooit doping had gepakt. Toch liet de enquête hem niet meer los en hoe langer hij er over nadacht, hoe meer hij er van overtuigd raakte dat juist doping hem uit deze put van ellende kon trekken. Hij zocht alleen nog naar een goed plan.

En opeens had hij het! Hij zou zeggen dat hij doping had gebruikt en de publiciteit die dat zou opleveren, was de bevrijding uit zijn afschuwelijke leven. Eerst bekennen en dan een boekje, een tv-optreden, kortom de verzilvering. Hij voegde meteen de daad bij het woord en stelde de volgende mail op:

“Ik, Frits Schrauwen uit Stampersgat, wil graag bekennen dat ik doping hebt gebruikt bij mijn laatste ploeg Varifux/Prosun en dat het onder dwang was van kopman Harrie Griep en dat het moest omdat ik anders geen contract meer zou krijgen en dat ik huilde toen de spuit in mijn arm ging en dat ik dit nooit heb gewild. Als u mij wil interviewen kost dat wel geld. Groeten Frits Schrauwen”

Hij stuurde de mail naar de enige journalist die hij kende: Sjaak Hommeles. Die Hommeles was een klootzak van de bovenste plank en bovendien ook nog eens een buitengewoon slechte journalist. Niet voor niets werkte hij al jaren voor het onbeduidende regionale dagblad De Zuidwesthoek, iets wat hem mateloos frustreerde. Daarom ook vertelde hij aan iedereen die het maar horen wilde dat hij zich niks minder voelde dan Mart Smeets. Om over Thijs Zonneveld maar te zwijgen. In zijn vrije tijd schreef hij wielerverhalen op zijn eigen blog: www.hetwielisrond.nl/gelukkigmaar, maar los van een paar familieleden die de site uit fatsoen bezochten, was er niemand in geïnteresseerd.

Toen Hommeles de mail van Schrauwen opende, was hij ervan overtuigd dat zijn leven voorgoed zou veranderen; hij had goud in handen. Na Amerika en Italië zou ook Nederland opgeschrikt worden door een gigantisch dopingschandaal: het geavanceerde dopingprogramma van de Varifux/Prosun ploeg met Harrie Griep in een duistere hoofdrol.

Hij besloot nu vooral aan zichzelf te gaan denken en zijn eigen krant het nieuws niet te gunnen. In plaats daarvan schreef hij een fantastisch artikel en stuurde dat op naar de sportredactie van De Volkskrant. Dit stuk konden ze niet weigeren en zijn naam als wielerjournalist zou gevestigd zijn.

Op het moment dat de receptioniste van De Volkskrant het artikel via de post binnenkreeg, checkte ze de afzender, las de naam Sjaak Hommeles en duwde het pakketje resoluut door de shredder. Ze kregen wel vaker post van zelfbenoemde journalisten, maar Hommeles was buitencategorie, een stalker eerste klas.

Toen Hommeles na twee weken nog niks gehoord had van De Volkskrant, besloot hij het artikel maar te plaatsen in De Zuidwesthoek. De aanstichter van alles, Frits Schrauwen had ondertussen al ontslag genomen bij het slachthuis en wachtte thuis ongeduldig op de publiciteit en het bijbehorende geld.

Het nieuws bereikte ook Harmen Raam, fanatiek voorvechter van een dopingvrije sport. In een eerste reactie gaf hij aan geschokt te zijn en in gesprek te gaan met Kees Kneupels, voorzitter van de Brabantse Wieler Federatie (BWF). Vooral om te overleggen over gepaste sancties tegen de Varifux/Prosun ploeg en Harrie Griep in het bijzonder. Hij had hem altijd gekend als een groot coureur die een belangrijke rol gespeeld had in de ontwikkeling van de wielersport in West-Brabant, maar vanaf nu was Griep persona non grata voor Raam.

De affaire hield de gemoederen flink bezig en ook Zuidwesthoek-icoon Rini Wagtmans werd om een reactie gevraagd. Hij pleitte voor een waarheidscommissie en deed een beroep op het zelfreinigende vermogen van de wielersport. Adrie van der Poel daarentegen vond het allemaal maar onzin en begon een onsamenhangend betoog over snelwegen en maximumsnelheden. En zo vond iedereen wel wat van de zaak.

Harrie Griep, eerder die winter overgestapt naar de nieuwe ploeg Cheapgirls4fun.nl, werd meteen ontslagen. Vanuit Moldavië, waar de ploeg om onduidelijke redenen een trainingskamp had belegd, liet de gevallen kampioen weten van niets te weten en onschuldig te zijn. Niemand die hem geloofde natuurlijk, de klootzak. Vooral de schandalige manier waarop hij met die arme Fritsie Schrauwen omgegaan was. Ongelooflijk! De leiding van de ploeg betreurde het gedwongen vertrek van Griep, maar benadrukte dat dit de enige juiste oplossing was. Dubieuze zaken pasten niet bij het imago van de ploeg, aldus de woordvoerder Andreas Knevel.

Griep raakte ondertussen alles kwijt. Zijn bijeen gefietste geld ging op aan dure advocaten, zijn loopbaan was voorbij en ook zijn 7 overwinningen in de profronde van Made werden hem ontnomen. Het comité Vrienden van de fiets Made vertelde geen andere winnaar aan te wijzen. De geloofwaardigheid van de sport was geschaad. Tot overmaat van ramp raakte Griep ook nog eens zijn erelidmaatschap bij de BWF kwijt.

Met de carrière van Hommeles ging het een stuk beter. Hij werd zelfs bij Pauw & Witteman uitgenodigd om daar alles te vertellen over zijn onthulling. Vol goede moed vertrok hij naar Amsterdam. Helaas werd hij met de ingang van de Westergasfabriek in het zicht overreden door tramlijn nummer 10. Hij was op slag dood en zijn website www.hetwielisrond.nl/gelukkigmaar werd één dag lang zeer druk bezocht.

Ondertussen wachtte Frits ongeduldig op aandacht en geld. Tevergeefs, hij was alweer vergeten. Ten einde raad besloot hij zelf maar een boek te gaan schrijven, maar omdat hij zich stukbeet op een pakkende openingszin werd dat helemaal niets. Gelukkig bood de voormalige ploeg van Griep, Cheapgirls4fun.nl hem een baan als ploegleider en daar was iedereen dolblij mee.

Helaas voor Frits werd toen net de regel aangenomen dat renners die doping gebruikt hadden, nooit meer actief mochten zijn in het peloton. Natuurlijk ontkende Frits zijn gebruik, maar dat geloofde geen mens meer.

Een paar weken later ging hij met hangende pootje terug naar het slachthuis. Zijn plek op kantoor was echter al vergeven aan ene Griep, een kracht waar zijn schoonvader zeer tevreden over was. Voor Frits bleef er nog een baantje over als uitbener en voortaan stond hij elke dag 8 uur lang kadavers te verhakken in de bijtende vrieskou.

Cheapgirls4fun.nl had zich toen al teruggetrokken uit de wielersport. Met prestatieverhogende middelen werden ze liever niet geassocieerd.

Joost-Jan Kool
Laatste berichten van Joost-Jan Kool (alles zien)