Doping vrijgeven? Eén renner die schoon wil rijden is al voldoende om het vrijgeven van doping niet te willen, betoogt Anne Spapens.
Het vrijgeven van doping staat gelijk aan het verplichten van dopinggebruik voor elke sporter die meer wil dan recreatief een rondje door de polder rijden.
Ga maar na: als je in de MotoGP komt aanzetten op een brommer kun je beter thuisblijven. Een wielrenner die niet met zijn lijf wil experimenteren heeft in een wereld waarin doping gemeengoed is niets te zoeken. Willen we van de sport een freakshow maken, waarin de beste arts wint? Willen we dat echt, dat jongetje van twaalf dat wielrenner wil worden dwingen zijn droom op te geven óf aan het infuus/pillen/gendoping/watdanook te gaan?
Eén renner die schoon wil rijden is al voldoende om het vrijgeven van doping niet te willen. Of willen we via de omgekeerde weg een nieuwe Christophe Bassons creëren? Eigenlijk zou dit argument al voldoende moeten zijn, maar blijkbaar helpt het nog steeds niet.
Spektakel
Nog maar een paar argumenten tegen de geef-doping-vrij-kliek dan. ‘Ze hebben het altijd al zo gedaan, ze gebruiken al eeuwen.’ Dat is geen argument maar een niet ter zake doende vaststelling. Als we zo redeneren, zouden we nog steeds heksen verbranden.
‘Het publiek wil spektakel, het moet steeds hoger en harder.’ Daar valt bij de 100 meter hardlopen wellicht wat voor te zeggen. Maar bij wielrennen is snelheid vrij irrelevant. Of een etappe nou vijf of zes uur duurt, wat de wielerfan wil is strijd. En zoals we de laatste tijd af en toe zien: strijd tussen mensen die energie hebben voor twee, drie demarrages en dan instorten is spannender dan mannen die zonder ademhalen een berg op sprinten. Bij strijd horen juist verliezers.
‘Dat gezeur over doping de hele tijd, als ze het vrijgeven zijn we daar ook vanaf.’ Ik betwijfel het. Want dan willen we nog steeds weten wie wat gebruikt, welke producten er nieuw zijn en hoe ze prestaties beïnvloeden. Bovendien zullen de verwijten aan het adres van teams met veel geld blijven staan. Zij hebben de mogelijkheid het nieuwste van het nieuwste te proberen. Wie denkt dat het vrijgeven van doping de discussie beëindigt is naïef.
Talent
‘Sport is sowieso oneerlijk, wie meer talent heeft maakt meer kans, heeft al een voorsprong.’ Los van het feit dat talent niet oneerlijk is, maar juist waar het om draait in de sport, wordt talent vanuit dit oogpunt alleen maar oneerlijker als je er doping aan toevoegt. Je introduceert namelijk een extra oneerlijke factor.
‘Wat is er mis met doping, niemand maakt zich druk om wat een rockster gebruikt om mooie nummers te schrijven.’ (Ja, die onzin wordt nog steeds gebezigd, I kid you not.) Rockmuziek is geen sport en heeft dus andere regels en mores. Plagiaat, daar maken we ons bij muziek bijvoorbeeld druk om.
‘De bedriegers zijn de controleurs toch altijd een stap voor.’ Dat is inderdaad vaak zo. Maar door geteste monsters te bewaren en elke keer als je een nieuw product hebt gekraakt opnieuw te testen, weet de sporter dat hij vroeg of laat wordt gepakt. Vraag dat maar aan al die renners die met hun naam in de krant stonden de afgelopen tijd.
Jongeren
‘Je kunt het prima medisch controleren.’ Wellicht bij topsporters, al is zelfs dat nog zeer de vraag. Maar hoe zit het met jongeren? Ook gecontroleerd vrijgeven? Hoe? Wie betaalt dat? Wanneer begin je? Op de kleuterschool? O, misschien kunnen we een grens van, zeg, zestien jaar stellen. Tja, dan zitten we in de groep onder de zestien gewoon weer met het systeem wat we nu hebben. Namelijk met verboden producten. En ís het volledig te begeleiden?
Over de langetermijngevolgen van bepaalde producten is nog weinig duidelijk. Hoe beïnvloeden zij de gezondheid over veertig, vijftig jaar? Dus als we verantwoord willen zijn verbieden we die producten, totdat er meer duidelijkheid is. Waarmee we terug bij af zijn. Een lijst met verboden producten.
Eerlijke sport
Verder lijken de vrijgevers te vergeten dat doping mondiaal is geregeld. Het is uitermate makkelijk om in een krantenstukje te schrijven dat het moet worden vrijgegeven, maar de consequenties zijn dan ook simpel. Dan gaan we terug naar sport op nationaal niveau. Dus geen Tour, geen Europacup voetbal, geen Olympische Spelen meer voor de Nederlanders. Lekker rustig, dat wel.
Streef naar een zo eerlijk mogelijke sport, bewaar monsters, hertest ze regelmatig, zorg voor artsen die niet in dienst zijn van een team maar bij een onafhankelijke instantie, schaf de verjaringstermijn af, gun jonge kinderen de kans hun dromen op een normale manier te verwezenlijken. En leg je er bij neer bij het feit dat er altijd valsspelers zullen zijn. Net als in het normale leven. Probeer ze te pakken en straf ze. Maar maak ze niet tot de maat der dingen.
Dit opiniestuk verscheen eerder in de Volkskrant.
- Stipjes - 23/06/2015
- Lente - 28/02/2014
- Doping vrijgeven? Quatsch! - 31/07/2013
Prima artikel, en ik ben het er helemaal mee eens.
Nog een belangrijk argument: Stel dat iedereen aan de EPO gaat ( of andere doping), dan maakt dat de sport niet eerlijker. Iedereen reageert namelijk anders op doping. Vaak wordt er echter gezegd dat als iedereen EPO gebruikt, iedereen ‘gelijk’ is, is absoluut niet zo.
Duidelijk verhaal. Toch ben ik bang dat de romantici onder ons hun verfoeide ‘ja maar’ in stelling zullen brengen. Ze zijn onuitroeibaar, die romantici. Je herkent ze aan hun glimlach wanneer ze een aardige man bezig zien kleurige snoepjes uit te delen aan kinderen op een schoolplein. Of ze zijn journalist en refereren aan ooit een gesprek met een grote meneer uit de fietssport, omhooggevallen tot ploegleider.
‘Nou zal ik je vertellen hoe het in elkaar zit en daar schrijf je niets van op.’ En dat je je daar aanhoudt en zoveel jaar na dato onverminderd trots op bent.
Ik heb ook je stuk in de Volkskrant gelezen en een reactie ingezonden. Onder ‘sadoniem’ zoals de Vieze Man dat noemde. Vanuit de woestijn om het zo maar even te noemen, het zal duidelijk zijn na lezing.
Sport is en zal nooit eerlijk zijn en dat is maar goed ook, want wie wil er koers met ex-aequo uitslagen? Ik denk dat we lang geleden al op het verkeerde padje terecht zijn gekomen en niet alleen waar het sport betreft.
Mijn romantische oproep zal aan dovemans oren gericht blijven en het enige waarmee we ons kunnen bewapenen is de heisa die, door de moderne techniek mogelijk gemaakt, in veel gevallen op een volksgericht lijkt. En dat de sporter in elk geval duidelijk laat weten dat er een groter wordend deel der sportconsumenten is dat de apotheek het liefst in de ban zou doen.
Ik denk ook dat die van samenstelling veranderende groep sportconsumenten, immers meer en meer vrouwen kijken en worden actief, een positief effect zal hebben. Hoewel ik ook niet naïef ben en de Jeannie Longo’s van deze wereld ken.
Maar de publieke schandpaal zal vooralsnog ons beste wapen blijken. Helaas, maar er zit wel zeker beweging in. Ik leef in hoop.
Persoonlijk hoop ik dat ze doping vrij geven. En dat we door de farmaceutische industrie gesponsorde teams krijgen.
Novartis, Glaxo etc. Kapitaalkrachtige clubs die wel wat miljoenen kunnen missen. Net als in de Formule 1 waar we fabrieksteams hebben.
Dan krijg je een strijd om de beste doping met de beste renners.
De gezondheid van de renners moet wel gewaarborgd worden.
Helemaal mee eens. Ik deel je mening. Het lijkt me wel goed dat als we stalen gaan bewaren opnieuw gaan testen dat ook iedereen opnieuw getest zal worden. Om een voorbeeld te noemen waarom de Tour van 1995 niet en die van 1998 wel? Waarom Thomas Dekker wel en anderen niet?
Goed, een meerderheid lijkt zich af te tekenen voor langer bewaren van urinestalen.
Toch is daar een mits aan verbonden, hetzelfde mits dat nu al voor wrijving zorgt.
In normaal Burgerrecht en Strafrecht bestaat zoiets als verjaring en niet twee keer voor eenzelfde vergrijp veroordeeld kunnen worden.
Hebben de voorstanders van ‘bewaren’, waar ik ook bij hoor, nagedacht over de rechtsongelijkheid die ontstaat als sportbonden roomser dan de Paus zullen zijn? Wie de ingewikkelde procedures ziet die bijvoorbeeld in Frankrijk omzeilt c.q. gevolgd dienen te worden weet dat dit alles geen schoonheidsprijs verdient. Ik blijf bij mijn mening dat sociale verstoting beter zal werken.
Geen speld tussen te krijgen. Bovendien erg helder opgeschreven! Mijn complimenten.