Jaloersmakende verhalen over de Tour van ’80, de Amstel Gold Raas, de wereldtitel van Joop en Hennie Kuiper in Parijs-Roubaix. Elke verjaardag bestoken mijn ooms mij weer met al die fantastische wielermomenten die zij wél hebben meegemaakt.
Het is 18 juli 1994. Ik ben dertien jaar en een beginnend wielerliefhebber. Het idee dat er Nederlanders kunnen winnen in de Tour de France lijkt me te mooi om waar te zijn. “Het Nederlandse wielrennen ligt op zijn gat”, spreken de kenners. “Vroeger, ja. Toen wisten we nog wat winnen was.” Ik luister vol jaloezie naar het zoveelste verhaal over de Gouden Tijd. Waarom ben ik niet eerder geboren?
Het duurt nog een jaar voordat ik mijn eerste Nederlandse Touretappezege meemaak. Jeroen Blijlevens wint in Duinkerken. Ik sta te springen voor de televisie.
In 1996 is Blijlevens in etappe vijf weer de snelste in een massasprint. En de volgende dag is het opnieuw raak: Michael Boogerd wint in beestachtige omstandigheden in Aix-les-Bains. De gemiste bocht van Melchior Mauri wordt door mijn buurjongen en mij met gejuich ontvangen. Bart Voskamp tekent een kleine twee weken later voor de derde ritzege. Wat een weelde!
Blijlevens boekt in de volgende Tours zijn derde en vierde overwinning en Boogerd wordt in de bizarre Tour van ’98 zelfs vijfde in het eindklassement. In 2000 presteert Erik Dekker het onmogelijke door als niet-sprinter en niet-klimmer drie etappes in één Tour te winnen.
In 2002 zorgt een kort sms’je voor opschudding op Kreta: ‘Boogerd wint na een mega-solo woehoe!’ “Maar vandaag was toch de Koninginnerit?”, vraag ik tussen ongeloof en euforie aan mijn vrienden. Een samenvatting van de etappe op Eurosport aan de bar van een Grieks café leert dat het echt waar is. Boogerd heeft de Koninginnerit van de Tour van 2002 gewonnen. “Ouzo voor iedereen!”
In die jaren pakken ook Leon van Bon (twee), weer Dekker, Karsten Kroon en Servais Knaven etappes.
En er is meer. Van Bon wordt in San Sebastian derde op het WK, Boogerd wint de Amstel Gold Race, Knaven Parijs-Roubaix , Dekker de Amstel Gold Race, Clásica San Sebastian, de Wereldbeker en Parijs-Tours en Van Bon de Hamburg Cyclassics. Om over de talloze ereplaatsen van met name Boogerd, maar ook Dekker , Maarten den Bakker en Tristan Hoffman maar te zwijgen.
Toch blijft het voor de oudere wielerliefhebbers de ‘net-niet generatie’. Er wordt vooral gesproken over de wedstrijden die níet worden gewonnen. Want vroeger wonnen ‘we’ eindeloos veel Tour-etappes en Klassiekers. Vroeger hadden ‘we’ nog afmakers. De renners van rond de eeuwwisseling zijn van de ‘patatgeneratie’.
Inmiddels zit het wielerjaar 2011 erop en is de zesde Tour op rij zonder Nederlandse etappezege verreden. Sinds Pieter Weening in Gérardmer in 2005 doen ‘we’ het met één etappezege in de Vuelta en één in de Giro. En sinds Dekker in 2004 Parijs-Tours won, moet Nederland het doen met de semi-klassiekers GP Cycliste de Quebec en Kuurne-Brussel-Kuurne.
De nieuwe wielerliefhebber van nu gaat een prachtige toekomst tegemoet met renners als Robert Gesink, Bauke Mollema, Steven Kruijswijk, Lars Boom en Wout Poels. Maar het zal door de mondialisering van de sport voor deze renners niet makkelijk worden om de prestaties van hun voorgangers te evenaren. De renners uit de periode tussen 1995 en 2005 hebben namelijk erg veel gewonnen. En dat heeft de nieuwe wielerliefhebber van nu niet meegemaakt. En ik wel. En daar mag de nieuwe wielerliefhebber van nu best een beetje jaloers op zijn.
- De 9 iconische wielermomenten voor de eeuwigheid uit 2018 - 16/01/2019
- Kennen jullie deze nog? De solo van Joop in Bavels Spektakel - 06/02/2012
- Een beetje jaloers - 05/12/2011
Mooi artikel, mis ook de tijd met touretappes waar Knaven, Van Bon en Dekker altijd wel in een groepje wisten te belanden dat om de etappe kon strijden.
Maar snap je opmerking over E3, Gent-Wevelgem niet, die hebben Nederlanders sinds 2003 en 1989 niet meer gewonnen. En het zijn beide ProTour Koersen.
Klein onderzoekje naar wat wel gewonnen is door de huidige generatie:
Redelijke maar niet topkoersen als Omloop het Nieuwsblad, een etappe in de Giro, etappes in de Ronde van Zwitserland, de prologen in Paris – Nice en Criterium de Dauphine, de puntentrui in de Vuelta en de GP Cycliste de Quebec, en dus Kuurne-Brussel-Kuurne.
Of als je het iets zwakker aan wil zetten: de Giro dell’Emilia, GP Jef Scherens, Clasica de Almeria, Classic Loire Atlantique, Halle-Ingooigem, Munsterland Giro, de wegrace bij de Pan-Amerikaanse spelen, Hel van het Mergelland, Duo Normand, Ronde van het Groene Hart, Boucles de l’Aulne, Dutch Food Valley Classic, Chrono des Herbiers, Memorial Rik van Steenbergen, de Sparkassen Giro Bochum en rode rugnummers in touretappes.
En daarnaast nog ritten in het Criterium Internationaal en de Rondes van Turkije, Castilla e Leon, Denemarken, Sarthe, De Panne (eindoverwinning), Hainan, Normandie (eindoverwinning), Murcia, Wallonie, Qinghaimeer, Saksen (eindoverwinning), Picardie, Qatar, l’Ain, Drenthe, Route du Sud, Luxemburg (eindoverwinning), Oostenrijk, Lotharingen, Franco Belge, Andalucia (eindoverwinning), Belgie, Oman (eindoverwinning) en Groot Brittannie (eindoverwinning).
Deze lijst is niet kompleet, maar het geeft wel een indicatie.
Echt zonde dat je Nederlandse wielrenners bijna nooit meer in de live uitzending ziet winnen, maar alleen nog maar op teletekst.
Aardig rijtje van zeges zo, Wieger. Meestal inderdaad in koersen die niet via tv te volgen zijn, maar goed, de potentie is er zeker. Wat de semi-klassieker betreft heb je gelijk, dat is inmiddels aangepast.
Zal ik dienaangaande eens een heel zure opmerking plaatsen? Mag ik dat, ja dat mag ik.
Zou het grote verschil tussen de huidige, de niet niet en de “wel” generatie soms te maken hebben met vreemde middeltjes?
Die theorie zou alleen maar kloppen als het gebruik van doping onder wielrenners in Nederland verschillend zou zijn van het gebruik door buitenlandse renners. Anders heft dat elkaar weer automatisch op. En dan ga je wel een heel speculatief gebied in.
Maar misschien waren de laatste grote Nederlandse overwinningen wel het winnen van het eindklassement in de Tirreno Adriatico en de Ronde van Romandie door Thomas Dekker, en die is inderdaad op dope gepakt. Maar op een dergelijke manier naar wielrenner kijken doet mij toch pijn…
Geloof dat het gedeeltelijk ook door de Nederlandse sportcultuur komt. Wij zijn nogal van het je best doen, en goed vooraan zitten, en met de beste meezitten. Als wint moet je ook mooi winnen, en als je verliest maar je hebt wel je best gedaan, dan is dat ook goed.
Moet daar toch iemand als Van Vliet of Jacobs gelijk in geven, het gaat gewoon om winnen, en daar volledig voor gaan. Winnen is een vak apart en dat moet je ook leren. If you ain’t first, you’re last, Ricky Bobby.
Maar komend jaar ‘gaat Rabo het doen’. Ik heb het zelf gehoord ;-)
RT @MvanRoosmalen Rabobankmensen zingen lied, via @kasperdijk ‘Dit is Rabo’ youtu.be/uBEexAcH37o