Na afgelopen winter waarin zo ongeveer elk heilig wielerhuisje van zijn voetstuk donderde en een complete generatie als leugenachtig en verloren werd weggezet, moest alles anders worden. Een frisse wind door een bedompt hok vol bedrog. Een cultuur waarin winnen op een krentenbol en een blozende boterham met kaas niet langer een utopie maar de nieuwe realiteit moest zijn. Waarheidscommissies, zelfreinigend vermogen en voortaan alleen nog maar eerlijke mannen op de fiets. Mooi hoor allemaal, maar hoe in hemelsnaam kan zo’n paradijs van eerlijkheid en sportiviteit bereikt worden als er buiten de renners om helemaal niks verandert? Wanneer er bijvoorbeeld nog steeds van ze verlangd wordt dat ze 200 kilometer door een zinderend hete woestijn in Californië fietsen.

Het waren best wel indrukwekkende beelden; een peloton in een kaal, maanachtig landschap zonder enige beschutting. Je zou er bijna op vakantie gaan. En dat was nou precies de bedoeling! Want, zo begreep ik van het commentaar duo van Eurosport; de Californische VVV had flink gesponsord aan deze etappe en daarom moesten zo veel mogelijk mensen zien hoe mooi en indrukwekkend het traject tussen Murriet en Greater Palm Springs wel niet is. Dat er eigenlijk niet te fietsen was onder deze omstandigheden leek van ondergeschikt belang.

Later kwamen de verhalen. Over de verschrikkelijke hitte – Thomas de Gendt had zich als een koekje in de heteluchtoven gevoeld-  en het beestachtige afzien van de imagesCAHZEOKUrenners. Over de Italiaan Da Dalto van de Cannondale ploeg die geen idee meer had waar ergens ter wereld hij was. Maar vooral over de Belg Pieter Serry die op 300 meter van de zware slotklim knock-out van zijn fiets viel en in een ziekenhuisbed wakker werd. Mensonterende toestanden, maar de sponsor had een mooie dag gehad.

Begrijp me goed, van mij hoeft wielrennen geen veredeld toerfietsen te worden en is het juist die heroïek die de koers zo aantrekkelijk maakt. Maar wanneer sturende instanties als de UCI een schone sport propageren en van renners geëist wordt dat ze op water en brood hun beroep uitoefenen, is het niet fair om diezelfde renners vervolgens gewoon weer over dit soort parkoersen te jagen. Want dan zijn het de coureurs die de volledige verantwoordelijkheid voor de toekomst van de sport in de schoenen geschoven krijgen, terwijl bonden mooie sier maken met verheven voornemens die uiteindelijk niet meer blijken te zijn dan een moreel wenselijke, maar verder lege reactie op de crisis van afgelopen winter.

En dan zal er niet snel wat veranderen en is het wachten op de volgende crisis.

Joost-Jan Kool
Laatste berichten van Joost-Jan Kool (alles zien)