Kenny van HummelZo aan de vooravond van de Tour kan ik me nauwelijks voorstellen dat het alweer bijna een jaar geleden is dat iedereen Kenny van Hummel in de armen sloot. Ik weet nog dat ik dagen achtereen tegen het einde van de middag alle media nauwlettend in de gaten hield. Ik smachtte naar nieuws over Kenny. Ik wilde van de ploegleider horen dat Kenny het zwaar had, maar dat hij op schema lag. Dat hij nog een paar zware kilometers voor de boeg had, maar op de afdaling tijd kon winnen. Want afdalen, dat kan Kenny wel. Kamikaze Kenny.

Maar tijdens de Koninginnerit naar Le Mont Ventoux, op de voorlaatste dag, ging het mis. Het bericht dat hij was gevallen en niet verder kon, voelde als een nederlaag van het Nederlands elftal tijdens een groot toernooi. Ik ervoer een leegte die met geen splijtende demarrage of wegbrede massasprint was te vullen. En ik was niet de enige; zijn website crashte bijna, het gastenboek leek meer op een condoleanceregister. Ook ik liet een blijk van medeleven achter. Binnen een minuut was mijn bericht alweer van de eerste pagina verdwenen, zo snel volgden de steunbetuigingen elkaar op. O, en weet u nog hoe hij ’s avonds – flink gehavend – bij De Avondetappe aanschoof en met een staande ovatie werd ontvangen door Mart Smeets en de andere gasten? Zelfs voor de grootste winnaars heb ik Smeets nog nooit zien opstaan.

De slotetappe volgde ik met de gebruikelijke dosis onverschilligheid, maar dit keer knaagde er iets. Had Kenny mee kunnen sprinten, met de grote mannen? Had hij op de Champs Elysée kunnen laten zien dat hij niet mee is gegaan als rariteit van het peloton, maar als een sprinter waar je op moet letten (zeker als je niet omver gebeukt wil worden)? En op welke smeuïge teksten zou hij ons na die sprint trakteren? Ik zag de renners over het asfalt denderen en het deed me helemaal niets. Ik zag Cavendish weer winnen en dat was ik de volgende dag alweer vergeten. Ik moest het ook net even opzoeken.

Een tijdje geleden kwam Kenny even in beeld bij Studio Sport. Hij had getraind in de bergen, hij was sterker geworden. De bus zou haalbaar zijn, te midden van andere topsprinters, hij wist het zeker. Hij kreeg er bijna zin in. En nee, het ging niet ten koste van zijn sprintcapaciteiten. Kort daarop kwam het bericht dat Skil Shimano geen uitnodiging voor de editie van 2010 zou krijgen, alle lovende woorden van de tourdirecteur ten spijt. Het eerste dat iedereen bij dat nieuws te binnen schoot, was: geen Kenny! Geen Hummeltje!

Er staat komende maand vast weer een nieuw held op, in welke vorm dan ook. Toch is de kans dat er een nieuwe Kenny opstaat net zo groot als dat Kenny in een volgende Tour de Koninginnerit op zijn naam schrijft. Hopelijk zien we hem bij de editie van 2011 terug, maar ik had het graag dit jaar al willen meemaken; Kenny in de bus, met de handen omhoog over de finishlijn. Als een echte winnaar.

Auteur: Rick van Leeuwen

Leon Geuyen
Laatste berichten van Leon Geuyen (alles zien)