Het was wat op sociale media. Daarom bestaan sociale media: om te laten zijn wat anders nooit is.

Wat koop ik ermee? U weet het of u weet het niet. Er circuleert op sociale media een filmpje uit 2014 waarop het achterwiel van Gregor draait. Als een renner ergens niet mee geassocieerd wil worden, dan wel met draaiende achterwielen. Liever gespot worden met Fuentes aan de ene zijde en Froome aan de andere zijde. Die laatste veeleer bij wijze van spreken natuurlijk.

Ik voel me best genaaid door Gregor, dat kan ik wel zeggen. In ons contract staat duidelijk vermeld: geen draaiende achterwielen. We zijn goed een week verder en nu dit. God weet wat er nog opduikt. Mijn naam, mijn reputatie, levenslang besmeurd. Zo gaat dat nu eenmaal heden ten dage. Hij heeft columns geschreven over Gregor, dus zal hij ook niet vies zijn van een draaiend achterwiel, ofschoon ik mij altijd al heb gedistantieerd van draaiende achterwielen sinds ik er via via kennis van heb genomen. Zo niet woont hij nu op een berg geld, een logisch gevolg van columns te schrijven over Gregor, wat ook niet klopt daar ik dit karwei onbezoldigd verricht. Maar ja, de perceptie is er.

Ben ik naïef geweest? Ik had het hem op de man af gevraagd. Geen lijken in de kast? Geen lijken in de kast. Tja, wat kan ik meer doen? Als je renners al niet kunt vertrouwen.

Verhaal voor mij niet afgelopen. Hier begint het. De manager van Gregor Mühlberger smeekt me om in een column de onschuld van Gregor te demonstreren, daar columns uitermate geschikt zijn om de publieke opinie te beïnvloeden door meningen stellig als feiten voor te stellen, feiten als meningen, zaken uit te vergroten en bepaald geen details die toevalligerwijs het eigen pleidooi aantasten weg te laten.

Gregor is het slachtoffer van zijn succes. Dat zegt zijn manager. Dat zijn dingen die managers zeggen. Men juicht, maar achter je rug spit men in je verleden uitsluitend op zoek naar onvolkomenheden die een bestaan als held niet rechtvaardigen om je vervolgens te slopen, tot de laatste held is gevallen.

Ik zeg dat er altijd helden zullen bestaan, zolang de mensheid niet op het punt staat uit te sterven of erger. Omdat dit naar mijn aanvoelen niet het moment is om hierover te redetwisten ga ik er niet dieper op in.

Gregor trekt zijn financiële eisen in, als tegenprestatie verwachten we dat je hem niet laat vallen. Hij is bereid ver te gaan om de aandacht af te leiden van dit voorval. Gregor bekent straks live op de Oostenrijkse televisie dat zijn jeugdidool Georg Totschnig was en later Bernard Kohl, eigenlijk was hij niet zo kieskeurig, als er maar Gerolsteiner op het shirt stond. Tot vandaag springen de tranen geregeld in zijn ogen omdat de Viagra als prestatiebevorderend middel slikkende Markus Fothen nooit doorbrak.

Ik schud het hoofd. Je maakt niet van een groot probleem een klein probleem, maar je creëert een klein probleem naast een groot probleem. We kunnen dit niet winnen. De vraag ‘Hoe kan dit?’ wordt zo gesteld dat het enige mogelijke antwoord luidt: motortje. En als je een fysicus erbij haalt die dit ontkracht, word je versleten voor naïeve kloot of wordt er je onderwezen hoe bevooroordeeld de wetenschap is sinds het cultuurmarxistisch genootschap er de plak zwaait.

Omdat ik het goed meen met Gregor stelde ik voor om meer olie op het vuur te gooien. Diegene die luidkeels motortje roepen, zullen dat blijven roepen, al laat je de zon om de aarde draaien. Bovenal omdat zij werkelijk geloven dat de zon om de aarde draait, ofwel omdat ze niet beter weten, ofwel omdat de cultuurmarxistische pletwals sedert Galileo Galilei lelijk huis heeft gehouden in wetenschappelijke middens en ze daarom niet zomaar alles als waar aannemen.

En diegene die vinden dat er niks aan de hand is, zullen dat blijven vinden en hen weze deze prettige verstrooiing gegund. Een ogenschijnlijke nuloperatie waarbij Gregor zijn belagers ridiculiseert daar ze te stompzinnig zijn om tussen de lijnen te lezen, niet doorgrondend dat Gregor wat anders bedoelt dan wat zij interpreteren als hun grote gelijk: motortje, zie je wel! Hoe dan ook, iedereen tevreden.

Zodoende bereid ik een column voor, geschreven vanuit Gregors standpunt: ‘Ik zie het nu ook’.

‘Fans en andere toehoorders. Ja, ik heb een fout gemaakt. De beelden vallen niet te ontkennen: mijn achterwiel draait. Eerst snel, dan trager en dan weer sneller waarna het evenwel wederom vertraagt, doch onmiskenbaar blijft draaien. Om te anticiperen op meer heisa: de beelden die dateren uit 2014 zijn niet uniek. Ik kan dus niet spreken van stom toeval. Er is ontegenzeggelijk een patroon aanwezig. Mijn achterwiel draait regelmatig. En dat is geen excuus, maar wiens achterwiel draait er nu nooit? Destijds moest je achterwiel draaien of je werd gelost. Nu goed, de tijden zijn veranderd en renners wier achterwiel op tijd en stond draait, worden gevierendeeld. Ik neem mijn verantwoordelijkheid en sta straks aan de start met een fiets waarvan de wielen eender wat doen behalve draaien.’

Helaas heeft Gregor een advocaat ingeschakeld die deze uiteenzetting uit juridische overwegingen te gevaarlijk vindt, waardoor deze column nooit verschijnt en ik de doldwaasheid van de situatie op een andere manier dien over te brengen, maar nog niet zie hoe.

In De Tour van Gregor wordt de Tour van Gregor Mühlberger gevolgd, hoofdrolspeler in De Tour van Gregor.

Matthias Vangenechten
Laatste berichten van Matthias Vangenechten (alles zien)