Er valt nog meer te beleven in het eerste, tweede, derde, vierde, vijfde of zesde uur Milaan-San Remo dan in de tweede week van deze Tour. Naarmate de Tour vordert, begint deze gedachte u vaker te bekruipen. De verveling slaat zelfs zo hard toe dat u de aderen op de benen van Pierre-Luc Périchon uit het hoofd kan tekenen en u op het randje staat te snakken naar een beetje meer Thomas Voeckler.

Het kan zijn dat de Tour saai is en u derhalve het gelijk aan uw kant heeft, maar dat zou het einde van een voortreffelijke column betekenen met aan het eind een al even voortreffelijke winnaar. Wie, dat kan ik nu nog niet kwijt.

U bent dus mis. Er valt altijd iets te beleven in de Tour. Ook als er u na één colletje verteld wordt dat de Tour al verreden is. De scenaristen van de Tour weten al jaren het evenwicht te bewaren tussen een gezapige plotopbouw en spektakel. Altijd maar spektakel maakt immuun voor spektakel. En ze weten ook tijdig in te grijpen wanneer de aandacht zou verslappen.

De aandacht verslapte.

Tourscenaristen krabden in hun kaler wordende kruin en keken elkaar aan met een blik van wat hebben we nu. Kasseien? Al gehad en geen immens groot succes. Een rotonde op 125 meter van de streep? De Vuelta is later dit jaar. Een gevallen Fransman van alle nog nooit in beeld gebrachte kanten in beeld brengen? Het proberen waard. Maar ze voelden dat dit niet genoeg zou zijn en knikten elkaar toe met een zelfbewust knikje, maar hun ogen verraadden vooral radeloosheid.

Wat volgde is een nimmer eerder vertoond experiment in of buiten de sport.

In de ene hoek Peter Sagan. Een Slowaaks talent met behalve een guitige kwajongensblik een overontwikkelde verbeelding. Zo meent hij de finishlijn keer op keer 10 meter voor of na de werkelijke eindstreep te ontwaren. Dat leverde hem al zulk aanbod aan tweede, derde en vierde plaatsen op dat het Poulidor doet duizelen.

In de andere hoek Greg Van Avermaet. Laat hem sprinten tegen Ian Stannard voor de eerste plaats, hij komt niet aan de Brit zijn achterwiel. Laat hem sprinten tegen André Greipel voor een derde plaats, hij wint dat sprintje met twee bomen en vijf elektriciteitspalen voorsprong. Hoewel hij gedoemd is tot een ereplaats weigert hij zich bij de zaken neer te leggen. Van Avermaet zou zelfs door een gesloten overweg rijden enkele tellen voor een aanstormende trein mocht dat een heel dichte ereplaats in plaats van een gewoon dichte opleveren. Iets wat in hoofdzaak zijn populariteit verklaart. Dat hij een deel van die charme veil zou hebben voor een ritzege in de Tour, zou vrijwel niemand hem kwalijk nemen. (volstrekt hypothetisch natuurlijk)

De onderzoeksvraag van het experiment luidt als volgt: wat zou er gebeuren als deze twee renners tegen elkaar sprinten? Sagan wordt derde en Van Avermaet vierde. Of andersom. Zo klaar als pompwater. Maar dat is buiten de bijkomende voorwaarde gerekend die stelt dat er geen renner, zelfs geen neefje van Thomas Voeckler of kleinkind van Michele Scarponi, voor het peloton rijdt.

Zouden ze elkaar voor laten? Na u. Nee, na u. En zo aldoor tot het weer licht wordt. Zouden ze op een tiental meter van de eindstreep hun eigen fiets uit elkaar vijzen om de eerste plaats toch niet te moeten opeisen? Zouden ze elkaars sleutelbeen proberen te breken zodat de andere wel als eerste over de streep moet bollen, in een ambulance? Zouden wiskundige wetmatigheden op de tocht komen te staan wanneer blijkt dat je ook als eerste tweede kan worden? Zou 1 + 2 toch vier kunnen zijn? We kunnen het niet weten, het kan allemaal.

De Tourscenaristen beseften dat er heel wat op het spel staat en besloten geen ruchtbaarheid te geven aan het experiment om plunderingen, hamstergedrag, bankruns en een extra aflevering van De Wereld Draait Door met als speciale gast Peter R. De Vries te verhinderen. Omdat er niemand is die de gevolgen kan inschatten van dit experiment moet een doodnormale vlucht tot in de laatste kilometer standhouden om een eventuele achterdocht te onderdrukken.

Uit de wirwar van ingehaalde vluchters en een aanstormend peloton flitst één man naar voren, duidelijk te identificeren als Greg Van Avermaet. In zijn zog kruipt Peter Sagan mee. Al snel bouwen ze een kloofje uit. De laatste honderden meters lijken langer te duren dan de voorbije 130 kilometer rechtstreekse uitzending samen. Van Avermaet houdt de kop, Sagan zit in zijn wiel klaar om zijn prooi te verslinden, maar lijkt zich steeds te bedenken. Van Avermaet mag triomferen, hij verliest zijn naam aan Sagan.

Voor wie er maar niet aan kan wennen: in het puntenklassement staat Van Avermaet gewoon zesde.

Matthias Vangenechten
Laatste berichten van Matthias Vangenechten (alles zien)