Denis, de tsaar, doet het rustig aan. Kruipt gestaag voort onder de warme zon. Hij komt er wel.
Denis, de weloverwogene. Russisch, beetje Spaans. Een volger, vlak achter de groten. Onopvallend aanwezig. Zoals Karpets, zoals tapijt. Zo is het; zo was het lange tijd.
Denis, thuis in Iberië. Wint de Vuelta waarin ie tweede wordt (2005). Twee jaar later komt er geen tweede aan te pas.
Denis, stoïcijn op rust. Op retraîte sinds 31 mei 2009 – de afsluitende tijdrit in de Giro. Start met twintig seconden voorsprong op Di Luca. Het regent pijpenstelen, Romes kinderkoppen uiterst glad. In de ultimo chilometro gaat Menchovs fiets er bij liggen. Nog voor hij zijn stalen ros opnieuw bestijgen kan, krijgt Denis een reservefiets aangereikt. Trekt zich weer op gang, wint de Giro met 41 seconden voorsprong.
Aan de aankomst de ontlading. Oerschreeuwen van een emotieloze Rus.
Sindsdien vindt niemand hem nog saai. Heeft iedereen respect voor Denis, de devote.
Iedereen, behalve Andy. Ziet Denis niet als een bedreiging in de stand. Dat is hoogmoed, dat is arrogant.
De tsaar heeft zijn plan getekend. Zal zich vastbijten in Andy’s wiel, aanklampen in het hooggebergte, zo nodig demarreren in de laatste kilometer. Hem vermorzelen in de tijdrit tussen Bordeaux en Pauillac.
Andy en Denis: de haas en de schildpad.
Denis, op het podium in Parijs. Er is nog niet gezegd op welke trede.
Auteur: Ken Lambeets
- De Dag Waarop Mijn Laatste Wielerheld Het Peloton Verliet - 24/01/2018
- De dag dat ik een quizvraag werd - 20/06/2017
- Herinneringen aan mijn Tourtijdritten - 01/07/2015
Geef een reactie