Met de wetenschap van nu voel ik bijna een soort van woede ontstaan wanneer ik de beelden van een ontketende Floyd Landis bekijk. Of is het cynisme? Vooral omdat het eigenlijk helemaal niet kon, het nummer dat hij op 20 juli 2006 in de touretappe van Saint-Jean-de-Maurienne naar Morzine opvoerde. Het was een toneelstuk, een freakshow van een opgefokte man in een felgeel-groen pak. Een dag eerder had Landis het geel nog gedragen. De trui die hij eerder die Tour achteloos weggeven had aan de Spanjaard Oscar Pereiro Sio. Hij wilde zijn ploeg zo vroeg in de Tour niet vermoeien met het gewicht van de koers, zo luidde zijn verklaring. In de 15e etappe richting Alpe d’Huez, had hij de leidende positie weer ingenomen, de Tour leek te zijn beslist. Leek, want een hongerklop bergop richting La Toussuire had juist Oscar Pereiro Sio opnieuw in het geel geholpen. Door de naam van Floyd Landis, bij de afwezigheid van toppers als Ivan Basso en Jan Ullrich (al voor de Tour geëlimineerd door een kakelvers dopingschandaal) en na het stoppen van Lance Armstrong, de nieuwe te kloppen man in koers, kon een dikke vette streep.
Maar Floyd, een bikkel, een man met een kop van staal, weigerde de handdoek te werpen. Zijn leven lang had hij al geknokt en dat was precies wat hij nu weer zou gaan doen. En met een paar whisky’s achter de kiezen werd er ergens in een hotelkamer geschreven aan een scenario dat de hele Tour overhoop zou gooien. Een monsterontsnapping als in de vroege dagen van de koers.
Misschien was juist dat de reden waarom ik Landis’ solo online casino zo graag wilde geloven. Omdat zijn ongelooflijke wederopstanding raakte aan het oergevoel van de koers, een voedingsbodem voor de avonturen die meer dan een eeuw later nog altijd tot de verbeelding spreken. Een verademing na zeven jaar koersen in het onverbiddelijke keurslijf van Lance Armstrong.
Pas nu zie ik hoe nep het eigenlijk was, hoe dik het bedrog er bovenop lag. De grimassen, het voortdurend leeggieten van bidons over het oververhitte lijf, het aanhoudend stoempen op een veel te grote plaat, het opgefokte gedrag direct na de finish. Het was alsof Floyd Landis een bank overviel op klaarlichte dag en niet eens de moeite nam een bivakmuts over zijn rozige kop te trekken.
En toch geloofde ik het wat ik zag, die snikhete dag in de Alpen. Misschien wel omdat ik het zo graag wilde, omdat ik een zwak had voor die rozige knul uit Farmersville, een mennonitisch dorp in de Amerikaanse staat Pennsylvania. Was het zijn verhaal dat mij raakte? De verbetenheid waarmee hij zich afgescheurd had van het milieu waarin hij was opgegroeid? Er waren elementen in het verhaal die een bepaald soort herkenning opriepen. Hoewel mijn verlangen naar andere werelden in schril contrast stond met de intensiteit van zijn strijd en het fanatisme waarmee hij de wereld van zijn jeugd de rug toekeerde. Floyd Landis was een extremist in alles wat hij deed. In de manier waarop hij trainde, stiekem, in het holst van de nacht door de ijzige vrieskou van Pennsylvania, de onverbiddelijkheid waarmee hij alle schepen achter zich verbrandde en de overgave waarop hij zijn nieuwe leven omarmde en zijn ambities najoeg. Hetzelfde extremisme wellicht waarmee hij uiteindelijk de zaak belazerde.
Ach Floyd. Er waren mensen die hem lange tijd geloofden en hem zelfs financieel steunden in zijn strijd tegen de vermeende onrechtvaardigheid die zijn loopbaan had vernietigd. Ook zijn ouders, de mensen die hij achtergelaten had, steunden hem. Ik herinner mij een foto van een vrouw in eenvoudige, Amish-achtige kledij. Ze houdt een bord omhoog met daarop de boodschap: Free Floyd. Wellicht was het een boodschap met een dubbele lading, bedenk ik mij nu. Een subtiele boodschap gericht aan haar zoon die steeds verder verstrikt raakte in zijn leugens.
Op 19 mei 2010 bekende Floyd Landis zijn jarenlange dopinggebruik. Schoon schip, wraaklustig, een bekentenis als een wond die wordt uitgeschrobd, geen restjes vuil meer achterlatend, extreem als in alles, alle kaarten op tafel, niets of niemand sparend.
Zelfs Lance Armstrong niet.
.jpg)
- Een spannend avontuur op de flanken van de Keutenberg - 13/04/2023
- De Zonnestraal: Jean-Pierre Monseré en de herinnering - 15/03/2023
- Koers of voetbal? - 23/06/2021
En dan die fietswissel.
Is Floyd Landis de eerste die ook nog mechanische doping heeft gebruikt?
Ik voel de drang om alle mooie monsterontsnappingen uit het verre verleden, de helden van vroeger waar Landis je aan deed denken door hetzelfde slijk halen. Al die uitzonderlijke daden uit het gouden tijdperk van het wielrennen: doping. Die fantastische heroïsche etappes met Anquetil, Charly Gaul, Koblet, Coppi. enzovoort…..precies hetzelfde. Het verschil zit hem voornamelijk in de beleving van de supporter en de morele houding tegenover bepaalde typisch menselijke fouten. Ik vind het derhalve ook een beetje hypocriet in de vergelijking met “vroeger”. De prestaties die tot dat oergevoel leiden, welke je zegt te voelen, heeft nooit schoon bestaan. Wat Landis deed was niets nieuws onder de zon. En het was toen ook al direct duidelijk voor iedereen, dit kon niet, alleen niet te bewijzen.
Ben het wel volledig eens met je analyse van het karakter van Landis.
P.s. ik ben nog steeds fan van het verleden, en het heden, voor alle duidelijkheid (-;
U ziet het verkeerd. Het zal allemaal wel zijn dat Landis hier en daar een apothekerskastje leegsnoepte – zijn concurrenten zullen ook wel niet schoon geweest zijn – maar deze overwinning heeft hij te danken aan zijn slimheid. Zoals u beschreef leegde Floyd tijdens de etappe ongeveer elke 10 minuten een bidon over zijn hoofd, en dat deed hij niet voor niets. Waar Floyd heel goed doorhad dat je veel beter kunt presteren tijdens een hete dag door je kerntemperatuur te verlagen, en jezelf te behoeden voor hyperthermie, door op kop te gaan rijden met een ploegleiderswagen achter je met alle beschikbare waterbidons die je over jezelf kunt legen, zullen zijn concurrenten in het peloton, waar de watertoevoer een stuk lastiger is, het ontzettend lastig hebben gehad met de hitte. Floyd won deze etappe omdat hij slimmer was dan de rest.
@ johannes, whaha. Dat was landis zijn verklaring. Nu weten we hoe het echt zat. En inderdaad zoals ierboven opgemerkt, wisselt hij nou zijn fiets voor een fiets zonder motortje?
Dan blijkt één uitspraak van hem in ieder geval waar.
Je kan prachtig schrijven Joost-Jan, maar inhoudelijk kan ik me niet helemaal in dit stukje vinden. Ben het wel eens met Dust23 eigenlijk. De morele houding t.o.v. is het enige wat veranderd is, niet de doping zelf, en m.i. komt dat door de toenemende internationalisering (Amerikanen?) van de wielersport. ‘Met de wetenschap van nu’? Welke wetenschap van nu? Behalve Amerikanen en wat anderen die net komen kijken en nog in sprookjes geloven, is er nou echt iemand in continentaal Europa die de sport zeg de afgelopen 30-40 jaar serieus gevolgd heeft die ooit geloofd heeft dat Armstrong clean was en/of dat er geen doping gebruikt werd? En wat dan nog? Mensen die zich ook maar een beetje in doping verdiepen weten dat er een enorm grijs gebied ligt tussen recupererende middelen en stimulerende middelen; het is niet zo dat je even een pilletje neemt of een spuit zet en ineens iedereeen uit het wiel rijdt. Zijn er mensen die echt geloven dat het wielrennen nu wel helemaal schoon is? Hou toch op. Je zou dit ook cynisme kunnen noemen, maar niets is minder waar. Het stoort me namelijk helemaal niet. Ik kan en wil mezelf niet de onmogelijke vraag stellen wat er nu precies in het lichaam van die renner zit, ook al omdat er zo’n groot grijs gebied is. Ik ben niet bang om mezelf onkundig op het gebied van doping te noemen, maar ben intelligent genoeg en heb genoeg historisch besef om te weten dat je niet simpelweg kunt zeggen dat ‘hij wel gebruikt en hij niet’ op basis van testen en biologisch paspoort. Ik wens ook jou nog veel kijkplezier en mooie wedstrijden toe! Denk er niet teveel bij na is mijn advies.
Hoi Robert (en ook Dust 23), allereerst dank voor je compliment. De bedoeling achter het stukje is niet te bepleiten dat de sport nu dope-vrij is (daar kan ik vanuit mijn positie overigens alleen maar naar gissen) maar om die fabelachtige ontsnapping van Landis te bekijken vanuit het perspectief van wat wij nu weten. En dat is dat Floyd Landis door de mand viel en in zijn uiteindelijke val veel meer meenam dan zijn eigen loopbaan. Daardoor kijk ik toch met andere ogen terug op deze etappe.
Ik hou je advies in gedachten!
Groet!
Joost-Jan
Ik heb ‘eigenogig’ Floyd Landis op La Touissure zien sneuvelen. Hij viel nog net niet om en Axel Merckx keek elke minuut om of Floyd nog op zijn fiets zat. Een martelgang en ver voorbij dat. Goed, je komt toch aan. Ga je leven met een dergelijke blamage?
Nee, je gaat eens kijken in pillenpot, dat deden ze allemaal immers, en de volgende dag rijd je de hele boel op een hoop en ver voorbij dat. Goed, je wordt ontmaskerd, maar dat was je toch al. Is de blamage nu even groot? Nee, ooit heb je ze allemaal schijt gereden. Oneerlijk, maar wie zonder zonde is werpe de eerste steen..zo’n tekst kende Floyd even goed als Joost-Jan in Lexmond. En heimelijk, heel heimelijk vinden we het toch wel een prestatie..en dat vinden ze misschien in Lexmond ook wel..:)
@Bram: Vind je de blamage nu groter of kleiner na de pillenpot? Groter neem ik aan?
Direct na de pillenpot was er alleen maar roem, beste Dust, de blamage kwam pas later met alle andere blamages van alle andere bedriegers op een hoop, onontwarbaar. en allemaal schuldig. Zeg maar welke de grootste is. Die blamage ruim 10 min van La Toussure was in ieder geval rechtgezet, even.
Helaas, ik was ook zo naïef om te willen geloven dat zo iets kon na zo’n inzinking een dag eerder.
De klap was dubbel zo hard toen later het dopinggebruik bleek. Sinds deze rit kan ik eigenlijk niet meer naar een bijzondere prestatie kijken zonder ?????? er bij te plaatsen.