Mooie zeges blijven je bij. Mooie nederlagen misschien nog wel meer. Om het bij Milaan – San Remo te houden: Peter Sagan die niet kon verliezen maar het toch deed, vorig jaar. Erik Zabel juichend over de finish maar Oscar Freire sprintte gewoon door. Naar de winst. Teun van Vliet die zich in 1985 toch een beetje liet piepelen door zijn oude geslepen ploegmaat Hennie Kuiper.
En dan is het 2009. Een peloton raast door de straten van San Remo om uit te maken wie de eerste grote klassieker van het jaar op zijn naam schrijft. Mark Cavendish is de grote favoriet, ploegmaat George Hincapie (ze rijden dat jaar samen voor HTC-Columbia) trekt te sprint aan maar plots is daar Heinrich Haussler die de sprint wel erg vroeg begint. Of is het een demarrage?
Hoe dan ook: de renner in het zwart lijkt te gaan winnen. Het gebeurt toch niet. Eén man heeft zijn wiel weten te vinden en wint echt op het allerlaatste moment. Het is favoriet Cavendish. Hij wint zijn eerste – en tot nu toe enige – grote klassieker.
En Haussler? Die komt nooit meer zo dichtbij zo’n grote zege als toen. Of gaat dat nog gebeuren met de tot Australiër genaturaliseerde Duitser? Dit jaar komt hij uit voor Bahrein-Merida.
- UCI-man springt en juicht voor Jopie - 25/09/2020
- Raad het plaatje - 25/09/2020
- De spreekwoordelijke rode lantaarn - 18/09/2020
Geef een reactie