Er staat een BMC tegen een wandmeubel. Tijdens het interview wordt er een Bianchi met een gebroken achtervork binnengebracht. Het werk van Edwin van Vugt draait om carbon. De dag ervoor heeft hij een rondje België gedaan en is hij bij de uitvalsbasis (service course) van verschillende profploegen langsgeweest.

Onder andere BMC, Sky en Trek behoren tot zijn klantenkring. Van Vugt repareert fietsen en geeft advies. De voormalige mecanicien van (destijds) Belkin heeft in zijn werkplaats in een schuurtje op het Brabantse platteland een rijtje Pinarello’s van Sky hangen die moeten worden gerepareerd. Fietsen van mensen uit de begeleiding of speciale frames van de profs die ze willen bewaren. Er staan tijdritwielen met een beschadiging tegen de muur te wachten op reparatie. En dan zijn er nog de lopende Van Vugt-projecten. Zijn eigen fietsenmerk.

Kapotte fiets weggooien
De Brabander zit dus niet om werk verlegen. Zo veel carbonspecialisten zijn er niet in Nederland. Sterker nog, je kunt je afvragen of jouw fietsverkoper of fietsenmaker veel meer van carbon weet dan jijzelf. Er wordt veel onzin over carbon verkocht, blijkt als je een uurtje naar Edwin van Vugt luistert. Dat merk je gelijk wanneer je bedenkelijk naar de kapotte fietsen in zijn woonkamer kijkt en de vraag stelt of je een kapotte fiets van carbon niet beter weg kunt gooien.

“Denk je dat ze een vliegtuig weggooien als een Boeing een scheurtje in de vleugel heeft”, is de wedervraag van Van Vugt. “Carbon is prima te repareren. De kennis over dit materiaal is niet heel groot. Het meeste gebeurt in fabrieken in Azië, waardoor de makers en verkopers van fietsen in Europa er niet veel over kunnen vertellen.”

Van Vugt leerde met carbon werken als monteur bij een fabrikant van scheepsjachten. Als hobby probeerde hij in zijn eigen tijd met een carbon een fiets te maken. Ook ging hij fietsen van carbon repareren. “Het bouwen is het leukste, met een buis en wat lapjes uiteindelijk een hele fiets maken. Dat is echt mooi.”

Trekkracht
Als Edwin van Vugt over carbon praat, volgt er al snel een enthousiast college. In zijn werkplaats trekt hij een draadje uit een matje carbon. “Trek dat maar eens kapot”, zegt hij. Dat gaat dus niet. Het is het ijzersterke materiaal dat hij eerder beschreef. Dan legt hij een knoop in het draadje en breekt het zonder enige moeite. De trekkracht van carbon gaat maar een richting op. Vandaar dat de draadjes in de matjes gevlochten zijn. “In carbon draait het om treksterkte en vezelsterkte. Is de vezel sterker dan is het carbon duurder. Zit er minder rek in dan wordt het ook allemaal lichter en noemen we het materiaal stijver.” Hij wijst naar de BMC, het profmodel. “Superstijf, heel licht. Maar als ik er tien minuten op fiets doet alles in mijn lichaam pijn. Dat is allesbehalve comfortabel. Je kunt wel een fiets willen die de profs ook hebben, maar dat is geen pretje om op te fietsen.”

Het is niet alleen het materiaal dat de prijs van een fiets bepaalt, het is ook de mal die gebruikt wordt om de fiets mee te maken. Voor een VanVugt-fiets maakt hij die mal zelf. Er ligt een aantal buizen op zijn werkbank. “Dit is dus samen een fiets. Voor een eigen fiets moet ik de hoeken bepalen van de bracket, het stuur, de stuurpen et cetera. Ik wil dan natuurlijk ook geen spacers. Het is helemaal op maat gemaakt van de berijder.”

“Ik ben nu met de elfde en twaalfde VanVugt bezig, de dertiende komt eraan. Het maken van een fiets kost me 200 uur. Dan snap je dat ik er geen tien per jaar kan maken. En ook dat het niet goedkoop is. Wanneer je er nog eens de beste groep en de duurste wielen op zet, ga je richting de tienduizend euro. Je hebt wel een fiets die niemand anders heeft. Ik maak nooit dezelfde fiets. En alles kan. Jij zegt hoe je de torsiestijfheid op een bepaalde plek wil hebben en ik kan het maken. Zo heb ik voor mezelf een fiets gebouwd met een hoge torsiestijfheid die toch heel comfortabel is. Hij heeft het comfort van een Specialized Roubaix maar is bij het stuur zo stijf als een baanfiets.”

In het schuurtje komt verder niemand als hij aan het werk is. Dan gaat zijn speciale kleding aan en beschermende kap vanwege de chemicaliën die gepaard gaan met het werk. Nog een reden waarom het carbon vooral in Azië wordt gemaakt. De westerse arbo-eisen maken grootschalige carbonproductie hier te duur. Het nadeel is wel dat daardoor de kennis over carbon bij fietsenmakers, wielerploegen en zelfs fietsenmerken beperkt is. Een fiets opbouwen kunnen veel mensen, iemand die een stalen fiets kan lassen kun je ook nog wel vinden in je nabije omgeving, maar slechts een handjevol heeft de kennis om een fiets van carbon te maken. Edwin van Vugt blijft zijn kennis en kunde verfijnen en uitbreiden. Om uiteindelijk de ultieme fiets te maken.

https://www.instagram.com/p/BMqx83fD_ZO/?taken-by=vanvugt_bicycles

Alex van der Hulst
Laatste berichten van Alex van der Hulst (alles zien)