Omdat wij respect hebben voor elk soort renner, zelfs voor veldrijders, achten we het noodzakelijk om even stil te staan bij een onderschat type renner. Altijd aanwezig, maar geeft nooit thuis. Steevast in de buik van het peloton. In bergetappes in de eerste bus, nog steeds ruim binnen de tijdslimiet om geen argwaan te wekken. Het type renner dat gemaakt is om op kop te sleuren, maar dat niet of zelden hoeft te doen, omdat het geen kopman heeft die dat waard is. De renners naar wie toen ze klein waren bij het spelen van verstoppertje zes uur moest gezocht worden en zich pas lieten zien wanneer het pikdonker werd. Renners waarvan je dacht dat ze al drie jaar gestopt waren met koersen, maar blijkbaar nog steeds meer dan 14.000 wedstrijdkilometers per jaar afhaspelen. We hebben het met andere woorden over de renners die omschreven worden als pelotonvulling.
Een term die ietwat denigrerend aandoet. Geheel onterecht. De renners die te boek staan als pelotonvulling kennen gewoon de pech dat hun specialiteit nergens beloond of geapprecieerd wordt. Dat hun troeven nergens als een kwaliteit worden beschouwd. In geen enkele wedstrijd wordt er een trui uitgereikt aan degene die zo anoniem mogelijk de koers heeft uitgereden. Waarom niet zo’n trui toekennen in de Tour? De oplossing voor de toch nog enigszins zorgwekkende toestand, sommigen spreken zelfs van een malaise, waarin de Nederlandse wielersport verkeert! Het is best al even geleden dat er nog eens een Nederlander in de Tour een andere trui heeft gedragen dan die van zijn eigen ploeg. In die optiek kan daar snel verandering in komen. Zoals Colombianen goed zijn in klimmen, Duitsers in sprinten, zijn Nederlanders goed in het peloton vullen. Een fundamentele onrechtvaardigheid dat zij hier niet in de vorm van een trui voor beloond kunnen worden en de Colombianen en Duitsers voor hun specialiteit wel. Dat moet zelfs deze Belg ootmoedig toegeven.
Om het DNA van pelotonvulling te ontrafelen, laten we u hier kennismaken met de vijf beste voorbeelden van renners die hoge toppen scheren in het anoniem meefietsen. Ook zij hebben recht op hun portie aandacht. Al is het eigen aan de meest exquise pelotonvulling dat deze zelfs hier onder de radar weet te blijven en bijgevolg over het hoofd wordt gezien.
5. Danilo Wyss
Lag in de clinch met Damiano Cunego en Roy Curvers om de vijfde plaats. Maar Cunego’s naambekendheid pleitte in zijn nadeel en wie Halle-Ingooigem heeft gewonnen kan bezwaarlijk pelotonvulling genoemd worden. Maar is Wyss dan vorig seizoen niet tiende geworden in de Ronde van Romandië? Inderdaad, maar dat is zijn één jaar jongere broer Marcel. Danilo moet het stellen met een tiende plaats in de Ster ZLM Toer. Geen belemmering om hem in dit bescheiden lijstje boven Cunego en Curvers te doen eindigen.
4. Johannes Fröhlinger
Groot klimtalent dat het helemaal aan het maken is als pelotonvulling. Een opmerkelijke carrièreswitch die evenwel succesvol lijkt te zijn. Bij Giant-Shimano krijgt hij dan ook alle kansen om zich op dat vlak ten volle te ontplooien.
3. Manuele Mori
Dient niet verward te worden met Massimiliano Mori, zijn zes jaar oudere broer die ook heel wat lucratieve contracten heeft gemist, omdat pelotonvulling maar moeilijk naar waarde kan geschat worden. Vorig jaar leek het er op dat Manuele komaf wilde maken met zijn status van pelotonvulling. Reed zowat elke koers die er te rijden viel. In aanloop naar de Tour werd hij derde in het bergklassement van de Ronde van Zwitserland. In het najaar bevestigde hij deze uitschieter met een tweede plaats in de GP Beghelli. Het is deze prestatie die hem nu de nek omwringt en hem pas op een derde plaats doet stranden in plaats van op de eerste.
2. Sébastien Minard
Zijn zege in Parijs-Camembert van 2010 geraakt stilaan helemaal uit het collectieve geheugen gewist, waardoor hij zich met recht en reden pelotonvulling van oerdegelijke kwaliteit mag noemen. Heeft nu al vijf Tours achter elkaar uitgereden zonder dat iemand het gemerkt heeft. Volgens de laatste bronnen rijdt hij voor AG2R, al zal hij in de geesten voor eeuwig een renner van Cofidis blijven.
1. Paolo Longo Borghini
Behalve een uitschieter in 2006, toen hij de GP Nobili won, is hij de ideale pelotonvulling. Iedereen heeft immers recht op een jeugdzonde. Longo Borghini zette zijn beste notering vorig seizoen neer in de GP Miguel Indurain. Een 22ste plaats. Andere uitschieters: een 31ste plaats in de zesde etappe van de Giro en een 38ste plaats in de Trofeo Laigueglia. Zijn enige koersen zeker, zult u denken. Dan heeft u het toch eventjes mis. Met 13.242 wedstrijdkilometers en 84 koersdagen kan je dit allesbehalve toevalstreffers noemen…
- Het nieuwe wielerjaar in 40 stellingen - 22/02/2022
- Wielrennen bestaat niet - 13/05/2020
- Ooit was er wielrennen - 07/05/2020
Paolo Longo Borghini is geen pelotonvulling, zijn capaciteit is de volledige trouw aan Vicenzo Nibali.
Schrijven over de pelotonvuller is de doodsteek voor de pelotonvuller, daar hij slechts kan voortbestaan bij de gratie van zijn anonimiteit.
Daarom bedank ik u dat u terughoudendheid heeft betoond bij het noemen van uw of mijn landgenoten. Voordat je het weet gaat wordt er een ploegdirecteur wakker en controleert zijn personeelsbestand op functionaliteit. Nu hoeft alleen Roy Curvers te vrezen voor zijn contract.
Paolo Longo Borghini, Zoncolan net niet winnen door een gekke actie van een fan maar dan gelukkig wel deze strijd winnen. Goed voor hem zullen we maar zeggen?