De veldrijder op de fotokaart heet Huub Kools, eind jaren 80 en begin jaren 90 prof bij onder andere Protekta en Moonen. In Nederland toch een beetje een subtopper, achter Hennie Stamsnijder, Henk Baars en Adrie van der Poel.
Kools heet weliswaar prof te zijn maar van een vorstelijk salaris is geen sprake. In het seizoen 1991/1992 besluit hij zich te laten begeleiden door een sportarts. Maar ja dat kost veel geld, vertelt Kools begin 1992 in Wieler Revue. ‘Het is maar dat mijn vriendin werkt, anders zou het allemaal al helemaal niet gaan.’
In hetzelfde interview komt de column van Wout Koster ter sprake, een maand ervoor in hetzelfde blad. Veldrijden stelt niks voor, is samengevat de teneur van de column waar de veldrijders, onder wie Kools flink pissig om zijn. ‘Samen met dat nummer van Wieler Revue kreeg ik ook de acceptgiro om het abonnementsgeld te betalen. Die heb ik dus maar weggegooid en ik heb het abonnement opgezegd.’
Maar tegen een aanvraag voor een interview zegt Kools kort erna geen nee. De aanleiding voor dat interview is een positieve: Huub Kools wint op 5 januari 1992 de Superprestige-veldrit in Asper. Uiteraard spreekt de dan 30-jarige veldrijder de hoop uit dat het zijn doorbraak wordt. Veel (grote) zeges volgen er echter niet meer. In 1994 beëindigt hij zijn carrière en gaat hij als verkoper aan de slag bij Kwintet Workwear, producent van werkkleding.
- UCI-man springt en juicht voor Jopie - 25/09/2020
- Raad het plaatje - 25/09/2020
- De spreekwoordelijke rode lantaarn - 18/09/2020
Geef een reactie