Een hele Tour lang krijgt u een column van onder de Moerdijk. Maar omdat Belgen in het algemeen, en de gastbloggers van extrasport.be in het bijzonder, héél erg lui zijn, wisselen Frederik De Brant en Matthias Vangenechten elkaar af voor een dagelijkse ‘Blik van de Belgen’.
De eerste etappe in lijn zit erop. Alleskunner Peter Sagan heeft bewezen ook een uitstekend pistier te zijn. Het nummer ‘1 kilometer achter Zwitserse derny’ won hij met verve. Maar wat onthouden we nog? Juist, dat het met het aantal tuimelpertes nog best –excusez le mot- meevalt.
De eerste ritten in de Tour worden steevast gekenmerkt door een resem valpartijen. Die zijn het resultaat van het nerveuze gewriemel van de renners. Ze willen allemáál vooraan zitten, maar als u vroeger enigszins hebt opgelet op de schoolbanken, weet u dat dat niet kan. Vandaag viel het dus nog wel mee met renners die op een onzachte manier kennis maakten met het aardoppervlak. Op 20 kilometer van de finish was het toch van dattum, al was het dan niet de schuld van de renners maar van een overijverige amateurfotograaf –met de nadruk op amateur-.
Wat dan steeds weer intrigeert, is hoe zo’n renner reageert. Na de valpartij snelt de ploegleider of mecanicien toe die de renner van het asfalt schraapt. Nog voor het slachtoffer in kwestie “au” kan zeggen, wordt hij alweer op weg geduwd. Eens op de fiets controleert zo’n renner dan of ie al zijn ledematen nog heeft, en of alles nog op de juiste plaats zit.
Een beroepsethiek waarvan dat stelletje overbetaalde metroseksuelen dat al een maand aan de slag is in Polen en Oekraïne nog wat kan leren. De heren voetballers –want zo worden ze ook wel eens genoemd- gaan bij het minste contact op theatrale wijze liggen, laten een medisch team het veld opdraven dat de getatoeëerde analfabeet in kwestie van het veld moet dragen, om vervolgens weer vrolijk huppelend de grasmat te betreden. De coach steekt de duim in de lucht, alweer een minuut gewonnen.
De eerste schwalbe in het wielerpeloton moet nog plaatsvinden. Ik wil het wel zien hoor. Renner x die zich met opzet laat vallen, om dan tegen de wedstrijdjury te klagen dat het de schuld was van renner y, waarop renner y prompt uit wedstrijd wordt genomen. Zal niet gebeuren. Waarom? Misschien ligt het aan het feit dat wielrenners er geen baat bij hebben om lang langs de kant van de weg te blijven liggen en theatraal te doen. Om het met de Mart te zeggen: “De Tour wacht op niemand.”
Of misschien zijn wielrenners en voetballers gewoon fundamenteel verschillende mensen. Misschien ligt het niet in de aard van wielrenners om zich te verlagen tot onsportieve spelletjes. Maar hoe zit het dan met de familie Sanchez, waar Luis Leon al fietsend zijn geld verdient en broer Pedro Leon deel van het grote Real Madrid uitmaakt? Zou Pedro Leon vroeger het bemoederde zorgenkindje zijn geweest, en daarom voetballer geworden? Of zou Luis Leon ook komedie spelen mocht hij voetballer zijn en de kans daartoe krijgen?
En hoe zit het dan met Oscar Pereiro Sio? Vroeger wielrenner (én Tour-winnaar) en nu aan de slag bij Coruxo FC in de Spaanse derde voetbalklasse. Zou Oscar Pereiro zich ook wel eens laten verleiden tot een schwalbe? Of steekt zijn wielermentaliteit dan meteen de kop op, en dribbelt hij lustig verder?
Ach, over voetbal kan veel gezaagd en geklaagd worden. En toch zit ik tijdens de EK-finale gewoon weer voor de buis. En u waarschijnlijk ook.
Frederik De Brant
- Afscheid nemen bestaat - 22/07/2012
- Partypooper Froome heeft in de champagne gepist - 21/07/2012
- Leve de limieten - 20/07/2012
“1 kilometer achter de zwitserse derny” & “de getatoeëerde analfabeet in kwestie” heerlijk artikel!