Sveti Jure wat? Ja, die vraag kan ik me voorstellen. Het is geen Galibier, Ventoux, Gavia of Sierra Nevada. Maar hij mag wat mij betreft vanaf nu wel in dit rijtje geplaatst worden.

Afgelopen week werd de Ronde van Kroatië verreden. Een meerdaagse wedstrijd in categorie 2.1. Geen wedstrijd waarover je op maandagochtend bij de koffieautomaat nababbelt, maar ik ben blij dat Eurosport hem uitzendt.

De 3e etappe voert langs de Dalmatische kust met een slotklim, die luistert naar de naam Sveti Jure. Dat is ‘Berg van de Heilige Georg’ in het Kroatisch.

Het profiel van de rit ziet er humaan uit, tot er voor de laatste stuk een schans aan de renners wordt voorgeschoteld. De Sveti Jure gaat van zeeniveau naar 1762 meter.

Op het Twitteraccount van Eurosport-commentator José Been wordt het profiel van deze Sveti Jure tevoorschijn getoverd. Het past met zijn 28 kilometers aan lengte net op het schermpje. Het bouwwerkje van legoblokjes kleurt en glimt vervaarlijk, in de afbeelding zitten vele rode stroken (7 tot 9%), en in de finale nog een zwarte strook (boven de 9%).

Het peloton neemt bij Makarska de afslag linksaf recht naar voren, en neemt met een eerste lus naar boven afscheid van het vakantieoord aan de Adriatische rivièra. Voorop nog steeds de vluchtersgroep van de dag, een kwintet met daarbij ook landgenoot Nick van der Lijke, van de bravoure-equipe Roompot.

Op dangerousroads.org krijgt de weg vele superlatieven toegeworpen, hetgeen je gezien de titel van de site wat dubieus kunt noemen.

“This is an exquisite winding mountain drive with sharp and blind curves and hairpin switchbacks leading the traveler over the mountains.”

“There are sheer drops virtually along the entire route and enough hairpins to make a whirling dervish dizzy.”

Van der Lijke voert de forcing, eerst nog in het gezelschap van de Kroatische régional de l’étape Frankovic, maar dan snel daarna solo.

Weinig grote namen aan het front. Ik ken Brambilla, Siutsou zegt me wel iets, maar voor de rest? Elders, ver naar achter rijdt nog een zekere Janez Brajkovic, ooit binnen de Armstrong-brigade naar voren geschoven als ‘coming man’, na zijn winst in het Critérium du Dauphiné. Ergens blijven steken dus.

Nick van der Lijke weet dat het een onbegonnen avontuur is. De omhoog slingerende weg biedt hem de gelegenheid om regelmatig zijwaarts naar beneden het achterland te monsteren, daar komen de hongerige wolven al.

Wie de contouren van Kroatië een beetje voor de geest kan halen, zou zich kunnen afvragen hoe gemakkelijk het is om hier een rondeschema te bouwen. Het land heeft in het noorden de vorm van een paardenkop, maar de hals van dat paard loopt wel heel lang en uiteindelijk smal door langs de Adriatische kust, op één plekje doorgeknipt voor een Bosnische corridor. De organisatie moet zich in allerlei logistieke bochten wringen om er iets van een grand boucle van te maken. Vorig jaar liep dat uit de hand. De organisatie had teveel verplaatsingen ingepland. Dat leidde tot flink wat gemopper in de rennerskaravaan.

Een gemiddelde van rond de 6% klinkt niet als ontzagwekkend. Gecombineerd met de lengte en het hoogteverschil geldt echter het tegendeel. Op de site qualdich.de wordt opgemerkt dat er op het eind van de Sveti Jure stukken met meerdere hectometers zitten die ver boven de 15% uitkomen.

Op zo’n 20 kilometer van de top wordt Van der Lijke ingerekend. Er verschijnt een nieuw tableau de la course. Trek neemt het commando over, in de persoon van Niklas Eg. Trek trekt de kaart Brambilla, zo lijkt het. In de groep zit ook Pieter Weening, ploeggenoot van Van der Lijke.

Vorig jaar werd de Tour of Croatia ook uitgezonden. En wie schetste mijn verbazing dat daar Vincenzo Nibali vrolijk meefietste. Ik interpreteerde dat meteen als een stap richting afbouw, links en rechts nog wat exotische rondjes doen, met een goedgevuld salariszakje. Vincenzo won die ronde, al kostte het wat moeite om op het laatst Jaime Roson nog van zich af te schudden. Wellicht dat Kroatië Lo Squalo qua ligging wel goed uitkwam. Het is echter niet een kwestie van enkel de Adriatische zee oversteken vanuit zijn verder zuidwaarts gelegen habitat Messina.

We weten overigens inmiddels dat Nibali nog absoluut niet aan afbouwen denkt, hij is nog steeds bezig zijn palmares op te fleuren. Kroatië paste gewoon goed in zijn programma-opbouw.

Het landschap is leeg, fascinerend leeg. Af en toe doemt er langs de route een grijs betonachtig huis op. Het lijkt mij iets met een militaire functie. Over een smal tarmac-pad kruipen de frontsoldaten omhoog. In de bochten is het af en toe uitkijken, de weg is improvisorisch opgelapt. Het geitenpad is zo smal dat auto’s niet kunnen passeren. Dangerousroads.org zegt: “There are some narrow sections -scarcely wide enough for two cars- where if two vehicles have to pass each other, one might have to reverse for some kilometres of winding narrow road to get to a place wide enough to pass. It shouldn’t be attempted by those who don’t know how to reverse.”

Het kopwerk van Niklas Eg werpt zijn vruchten af. Achter staat de poort open, renners aan het bobijntje, totdat het definitief vaarwel is. Die Eg lijkt mij de zoveelste exponent van de Neue Dänische Welle. (Na afloop blijkt hij kopman Brambilla ruimschoots voor te zijn gebleven.)

De kopgroep lijkt een groep bootvluchtelingen, moederziel alleen en verlaten in een machtige bergdecor.

Op 10 kilometer van de streep is het spel echt op de wagen. De groep dunt verder en verder uit.

Dan, 5 kilometer verder: Pieter Weening demarreert! Met de hem karakteristieke pedaaltred fietst hij het ruime sop in. Lange halen gauw thuis, zo kennen we hem.

Helikopterbeelden brengen mij in vervoering. We zien gekleurde stipjes die zich met respectabele snelheid voortbewegen over zigzag aangelegde strepen in een rotsachtig landschap. Af en toe pent de camera op de motor terug naar waar het peloton recent was. In de verte blinkt het azuurblauwe water bij de Dalmatische kust. Het is een stralende dag, zeker voor de tijd van het jaar, medio april.

Ik vraag me hardop af waar deze weg heengaat, waarom is die ooit aangelegd? Later begrijp ik dat er sprake is van een pasweg, die door het natuurpark van Biokovo leidt naar het dal aan de andere kant van dit karstgebergte.

Even later gaat Kanstantsin Siutsou in de achtervolging. In de bochtige finale fietst hij naar Weening toe. Die lijkt al lang blij dat hij het wiel van de Wit-Rus kan houden. Zit er nog iets in het vat?

Langs de weg staat een man die een wiel in de lucht steekt. Hij wordt genegeerd.

Siutsou sprint de laatste hectometers van kop af naar de verlossende uitgang van deze mega-beklimming. Onze landgenoot Pieter ‘harkenmaar’ kan alleen maar volgen.

Bert Wagendorp schreef ooit een fabelachtig feuilleton voor tijdschrift De Muur, waarin Pieter Weening naar de overwinning van de Tour in 2008 werd ‘toegeschreven’. Dat was een en al magistrale ironie. Maar nu op de respectabele leeftijd van 37 jaar rijdt de stugge Fries mee voor de overwinning in deze etappe, die van minder prestigieuze waarde is dan een Tour, ook al denk ik daar iets anders over.

1 meter na de eindstreep grijpt Weening naar de reclameboarding, volledig uitgewoond. Maar wel runner-up in deze bergrit hors-categorie, en met het eindklassement nog in het vizier.

P.S. Het lukt Pieter niet om twee dagen later in de koninginnenrit Siutsou van zich af te schudden. Gebroederlijk komen ze over de streep. De slotrit in Zagreb zal pro forma zijn, of niet?

P.S. 2 Volgend jaar een addendum bij dit verhaal, als ik ‘m zelf naar boven ben gefietst.

https://www.youtube.com/watch?v=bG7N84F0uG0

Marc Peeters
Laatste berichten van Marc Peeters (alles zien)