Een voor een vielen de Nederlandse fietsenmakers in de jaren negentig om. En ook bij de grote fabrikanten doofde de vlam van het lasapparaat. Fietsen werden voortaan in Azië gemaakt en hier in Nederland in elkaar gezet. Behalve bij Herman Braun, die ging stug door met het maken van zijn eigen Braun racefietsen.
Lees ook de vorige vier delen
Erik Breukink heeft ooit een boek geschreven. Wielerklassiekers heet het. Op de achterflap: “Wielerklassiekers vertelt het bijzondere verhaal van de meest aansprekende ritten in het Europese circuit. Erik Breukink, ploegleider van de Rabobank en voormalig profwielrenner, deelt zijn persoonlijke ervaringen met de wielerliefhebber en legt zo de zwaarte van elke race bloot”.
Twee renners rijden door het Limburgse land. Eentje draagt het oranje van de Rabobank, de ander het rood-wit-blauw van Skil. Ze rijden voor wat ze waard zijn, voor zover je dat tenminste op het televisiescherm kan zien.
Twee commentatoren zitten bij de finish in een commentaarhokje. Eentje is een oud-prof, de ander oud-schaatser. Ze praten voor wat ze waard zijn, voor
De Giro d’Italia deed in 1988 de Gavia aan, een top van 2.621 meter hoogte met onverhard wegdek. Een rit met ultieme heroiïek en tegelijk met ultieme tragiek. Uit de mist duikt een renner op. Het is Johan van der Velde, in zijn paarse puntentrui. Met blote armen trotseert hij de sneeuw. Onderaan de klim ontdoet hij zich van jas