Een leuk idee, maar hoe groot is de kans dat talentvolle beloften ook interessante profs gaan worden? Een beetje cynische redacteur had deze vraag vast aan Menno Haanstra gesteld toen hij in 2015 besloot de achttienjarige beloften Fabio Jakobsen en Julius van den Berg te gaan
Ingrediënten:
Bram van der Wal. Organisator Arno Wallaard Memorial, oud leraar op de school van Fabio en promotor van het bier Poldrien. En tevens liefhebber van markante mensen.
Joost-Jan Kool: Schrijver voor onder andere de Muur, Het is Koers en vele andere wieleruitgaven. Niet onverdienstelijk amateur renner en melancholische polderbewoner.
Fabio Jakobsen: ’s Werelds beste sprinter, toekomstig wereldkampioen én de snelste uit
18 juli 1995, de afdaling van de Col de Portet d’Aspet in de Tour de France. Daar ligt plots die jongen, in foetus-houding, bloed rond het hoofd op het asfalt. Beelden die bij elke wielerfan die die koers bewust meemaakte in het geheugen gegrift staan. Een naam die bij leven al klonk als een klok, maar die na zijn dood
Wielrenners kunnen zich blindstaren op een fiets. Terecht natuurlijk, maar soms gaat het te ver. Dan moet ook de groep perfect zijn, wordt er lang over banden getwijfeld en ondertussen wordt de portemonnee steeds lichter. Kind van de rekening zijn dan uiteindelijk bril, helm en schoenen. Doodzonde want juist op die vlakken kun je winst boeken. Nou ja, niet met
Zaterdagmiddag rond de klok van drie; mijn dochter vroeg of ik met haar een rondje wilde skeeleren.
Nu even niet, lieve schat, de Ronde van Lexmond komt eraan, begrijp je; papa wil echt even trainen.
Net vertrokken werd ik voorbij gereden door een scooter. Daarachter fietste een gast in een blauw pak dat je normaal gesproken alleen op televisie ziet.
Met een gangetje van