Ik kan het niet loslaten: Gent-Wevelgem. Meestal is dit een koers samen te vatten in een sprint met dertig man waarbij onderweg pittoreske plaatjes getoond worden van heuveltjes en stenen eresaluten aan de gesneuvelde soldaten. Niets van dit jaar: we kwamen zintuigen te kort om alles te beschrijven.
Optimisten noemen Gent-Wevelgem wel eens de Waaierkoers. Ze kregen gelijk dit jaar. Mocht
Al mijmerend staar ik uit het raam. De regen wordt met korte tussenpozen door de stormachtige wind tegen het dubbelglas geslagen. Het suizen van de wind trekt aan om vervolgens weer af te zwakken. De boom waar ik vanuit mijn woonkamer op uitkijk, zwaait als een twijgje heen en weer.
Ze leken wel gewichtloos, de renners die zich vandaag van Deinze naar Wevelgem worstelden. Als pinguïns kropen ze in het peloton bij elkaar, schuilend voor de flarden wind die onvermoeibaar over het Vlaamse land joegen. Met opgetrokken schouders en neergeslagen ogen poogden ze bij elkaar te schuilen.
Geraint Thomas maakt een tuimelperte (Bron: