De Giro d’Italia 2016 was een ware achtbaan van emoties, van euforie tot niet aflatende teleurstelling en alles wat daar tussenin zit. Precies al deze emoties is wat deze mooie sport zo ontzettend veelomvattend maakt, vooral als ‘wij’ mee kunnen doen om de ereplaatsen. Ik vraag je in te stappen, maak je riemen vast voor een rondje langs emoties die
Ik heb genoten, de voorbije drie weken. Van de – hoeveel? – acht Belgische ritzeges in de Ronde van Italië. Oké, ik weet het. Ik moet dat anders formuleren: van de acht ritzeges van Belgische ploegen. Maar ach, zo nauw wil ik het echt niet nemen. Ik ben een Belg, ik vind dat ‘we’ acht keer gewonnen hebben. U vergeeft
Later, als hij oud
en monter
zijn leven opnieuw
mag dromen
zal hij niet alleen
de Sella, de Pordoi
en de Giau
maar ook
de volle lippen
van dat giromeisje
voorbij
zien komen
Afgelopen zaterdag drong voor het eerst ten volle tot me door wat Tim Krabbé bedoelde met zijn befaamde openingszinnen*, en dat dit gebeurde terwijl ik op mijn fiets zat, zal weinigen verbazen. De zon brandde mijn armen rood, de wind waaide onbarmhartig. Tegen natuurlijk, zelfs in het bos. Ik was op weg
Waarom niet zeventiende? Of achtendertigste? En als hij dan toch negentiende eindigt, waarom geen ballade die de onlosmakelijk hieraan verbonden heroïek bezingt? Zelden stelt een auteur zijn eigen titel in de eerste zinnen meteen in vraag, jaagt hij dan al lezers weg en stofzuigt alle spanning uit zijn betoog, iets waarmee hij normaliter uit beleefdheid anderhalve alinea wacht. Is het onkunde?
2016 is eindelijk begonnen. Het jaar waarin de Duitsers het beperkte voetbalintellect van Marc Wilmots afstraffen en Europees Kampioen voetbal worden, waarin Michael Phelps nog snel een 23e, 24e en 25e Olympische medaille wint en, vooral, waarin een tot dan verborgen talent uit Vlaanderen de zwaarste wielerwedstrijd van het