Foto: de Wielersite
Hij werd gedragen. Hij had een zonnebril op. Hij huilde. Ik had nog nooit een huilende man gezien.
Op de wielerbaan van Vincennes werd Jan Janssen op de schouders genomen. Hij had de Tour de France gewonnen. Het was 21 juli 1968. Ik was acht jaar oud.
Op een koude zaterdagmorgen in maart word ik in de auto gebeld door Hennie Kuiper. Ik begeef me in een buitenwijk van Enschede en Hennie vraagt zich bezorgd af of ik het kan vinden. De bezorgdheid is niet nodig – mijn TomTom brengt mij uiteraard overal – maar wordt wel op prijs gesteld. Even later sta ik voor de deur
Roubaix jaren zeventig, een regenachtige zondag in april. De koers is voorbij en het verkleumde publiek rond de wielerbaan is op weg naar huis. Waarschijnlijk heeft Roger de Vlaeminck gewonnen, of Francesco Moser. De beheerder van het complex maakt zijn laatste ronde. Hier en daar ligt een verwaaide paraplu, een verregende krant, een vergeten windjack. Alles is koud en nat.
Het is een beetje behelpen met het Nederlandse wielrennen. Want welke Nederlandse wielrenner wist de laatste jaren een grote koers op zijn naam te schrijven? Geen enkele, ben ik bang. Talent is er wel, en ereplaatsen zijn er ook af en toe. Maar een aansprekende overwinning is er
Diederik van Zessen (24) is radiomaker bij Kink FM en freelance schrijvend journalist. Toen hij in 2008 tijdens de Olympische Spelen in Beijing werkte, stuitte hij bij toeval op een wielerverhaal dat hij nog nooit eerder publiceerde…
De Olympische Spelen van 1972 in München staan bij de meeste mensen vooral in het geheugen gegrift vanwege de angstaanjagende gijzelingen die ze bruut
Drie weken geleden schreef ik over Teun van Vliet, op dat moment de laatste Nederlandse winnaar van de Omloop Het Volk/Nieuwsblad. Enkele dagen later werd ik achterhaald door de nieuwe werkelijkheid en die heette Sebastian Langeveld. Vorig jaar sprak ik Hennie Kuiper, nog