Gistermiddag ontving ik geheel onverwacht een mailtje uit Austin, Texas. Afzender was wielerlegende, kankeroverlever en internationale kop van jut Lance Armstrong.
Zijn e-mailtje was kort en krachtig:
Dear Mr Klusman,
Our mutual friend xxxx provided me with your name and e-mail address. As you must have noticed the past
Zo. Het rumoer rond Lance Armstrong gaat langzaam liggen, er zijn nog een paar oprispingen zoals het verbreken van het contract van Nike met de renner en het terugtrekken van The Boss Himself uit Livestrong. Kathy LeMond klapt nog wat uit de school en dat is het dan: we kunnen terugkeren terug naar de waan van de dag.
Brian Smith (7 juli 1967)
De vroege zomer van 1994. Er rijden twee jonge renners over de wegen van het Comomeer waar het heldere licht van de zon maar moeilijk door de dichtbebladerde bomen dringt. De één is een half jaar eerder in een doornat Oslo verrassend
Ik begreep het niet, Lance. Als klein meisje zat ik voor de tv en ik begreep het niet. Ik begreep niet dat een gewoon mens kon wat jij kon. Zoveel beter zijn dan al die andere gewone mensen. Hen allemaal aan flarden rijden in drie weken. Eén keer. Twee keer. Drie keer. Vier keer. Vijf keer. Zes keer. Zeven keer.
Wat hebben we hem weggewuifd he? Die Floyd. Floydje Landis met z’n geschifte praatjes. Jarenlang bij hoog en bij laag ontkend dat dat positieve plasje positief was en dan uiteindelijk toch toegeven. En dan Lance meesleuren in zijn val. Want zeker, doping, maar de schuld van Lance. Lazer toch op, Floyd. Niemand gelooft jou.
Waar was u om 20 uur, op woensdag 10 oktober 2012, het moment waarop USADA het deksel van de dopingbeerput lichtte? Het moment van Lance Armstrong’s doodvonnis, de keldering van zijn imago, zijn reputatie, zijn heldenstatus. Vier uur later en 200 pagina’s verder was voor ons niet Armstrong, maar Johan Bruyneel, ploegleider bij US Postal van ’99 tot ’07, kop