Het is 11 april 2012 en op een groot platform in Overijse wordt de top 3 van de zojuist verreden Brabantse Pijl gehuldigd. Naast het podium staat een man met een flinke bos krullen. Het lijkt Eric Vanderaerden wel. Hij schudt handen, behalve die van winnaar Voeckler. Die heeft het nog veel te druk met het nagenieten van zijn “Duizendeneengekkebekkentrekkeninpestpokkenweershow”.
Dijkstra: Voor de mensen die later hebben ingeschakeld, we zijn bezig aan de etappe naar Lourdes. Het is een rustige rit tot nu toe met vier man op kop, waaronder de Nederlander Maarten Tjallingii, geboren in Leeuwarden. De
Twee renners rijden door het Limburgse land. Eentje draagt het oranje van de Rabobank, de ander het rood-wit-blauw van Skil. Ze rijden voor wat ze waard zijn, voor zover je dat tenminste op het televisiescherm kan zien.
Twee commentatoren zitten bij de finish in een commentaarhokje. Eentje is een oud-prof, de ander oud-schaatser. Ze praten voor wat ze waard zijn, voor
Aalto, Zanotta, de Giro, Molteni, Pinarello, Alessi, Verdi, Da Vinci, Pasta, Campagnolo, Amaniti, Puccini, Da Rosa, ik weet niet waar mijn liefde voor Italiaanse schoonheid begint en al helemaal niet waar zij ophoudt. Het land frustreert me.
Natuurlijk genoot ik van Cipo, van Baldato, Bartoli en Bettini.
Dus in 2003 reed Michael Boogerd met de gaten in zijn arm van de injectiespuiten. Hein Verbruggen poetste een positieve test van Lance Armstrong weg. Armstrong zelf is een genadeloze klootzak, die door rood rijdt en stripclubs bezoekt. Een halve