18 juli 1995, de afdaling van de Col de Portet d’Aspet in de Tour de France. Daar ligt plots die jongen, in foetus-houding, bloed rond het hoofd op het asfalt. Beelden die bij elke wielerfan die die koers bewust meemaakte in het geheugen gegrift staan. Een naam die bij leven al klonk als een klok, maar die na zijn dood
Wielrenners kunnen zich blindstaren op een fiets. Terecht natuurlijk, maar soms gaat het te ver. Dan moet ook de groep perfect zijn, wordt er lang over banden getwijfeld en ondertussen wordt de portemonnee steeds lichter. Kind van de rekening zijn dan uiteindelijk bril, helm en schoenen. Doodzonde want juist op die vlakken kun je winst boeken. Nou ja, niet met
Iedereen die het wielrennen een warm hart toedraagt, droomt van een rugnummer in een UCI World Tour wedstrijd. Helaas zijn deze plekken reeds vergeven aan de nieuwkomers, veelal jonge mannen met vooralsnog een grote toekomst. Over het algemeen zijn deze renners onbeschreven bladzijden voor het grote publiek. Het is koers! schrijft het voorwoord in hun biografie. Vandaag deel 1, Quickstep.
1987. PSV wil de jonge Frank Rijkaard inlijven. De Ajacied wordt verleid met de belofte dat hij een Philips stereotoren krijgt als hij zijn handtekening zet. Meteen na het tekenen van het voorcontract krijgt Rijkaard spijt. Hij blijft toch bij Ajax.
2010. Bergfetisjist en voormalig dopingzondaar Riccardo