Er zijn een paar dingen die je moet weten als je naar Zweden gaat. Bijvoorbeeld dat aardbeien geserveerd worden met melk en suiker. En dat je als je een huis binnengaat altijd je schoenen uit moet doen bij de voordeur, als je tenminste niet onbeleefd wilt zijn. Ook
Ik vind het ontroerend als mensen iets voor een ander doen, of voor elkaar. Om die reden moet ik altijd huilen bij tv-programma’s waarin mensen hulp krijgen. Ik kijk dan ook niet naar zenders als RTL4, Net5 en SBS6, want dat is echt te veel van het goede.
Is een Tour de France ooit zo spannend begonnen? Een (relatief) vlakke etappe, niet bijzonder zwaar, 198 frisse renners: het leek geen recept voor veel spektakel. Maar met wielrennen weet je het maar nooit. Mensen vragen mij wel eens waarom ik het liefst de hele etappe kijk –
Wielrennen is een sport van vallen en opstaan. Comebacks zijn aan de orde van de dag. Er zijn de afgelopen jaren tientallen dopingzondaars teruggekeerd in het peloton en zelfs de zevenvoudig tourwinnaar kon geen genoeg krijgen van het spelletje – ook hij keerde terug. Er is daarnaast een alternatief peloton bestaande uit ploegleiders, verzorgers en sponsoren die terug blijven keren
Hij knijpt zijn ogen dicht om zich te wapenen tegen het van zijn voorhoofd druppelende zweet. Hij kijkt moeilijk, hij puft. Maar steeds meer, en om steeds betere redenen, glimlacht Robert Gesink. Met elke rit in de ronde wordt hij iets beter. Met elke berg waar hij tegenop rijdt iets volwassener. Dat hoor je wanneer er een microfoon voor zijn
Gesink daalde vandaag de Col de la Madeleine af ‘als een oud wijf in een rolstoel’. En daarna moest hij ook nog eens hard doorfietsen op het vlakke, in gezelschap van ‘drie smurfen’ die hem totaal niet uit de wind hielden. Want de Raborus en hij reden