Het landschap vormt het decor van wielerkoersen. Of wielrenners oog hebben voor dat landschap, weet ik niet. Wat wel zeker is: ze hebben last van het landschap of maken er gebruik van. Ze hebben de klim en de afdaling verkend, ze weten waar ze moeten opletten, waar ze van voren moeten zitten, waar het zwaar wordt, waar ze even op
“Ik had al ergens daarboven kunnen zijn!” Met zijn linker duim wijst Guido Winterberg omhoog. Naar de lucht. Richting hemel. Hij spreekt de woorden uit met trillende stem. De cameraman van de Schweizer Fernsehen filmt weliswaar van de zijkant, waardoor de ogen van de Zwitserse renner niet goed zichtbaar zijn, het neemt niet weg dat de schrik duidelijk is af
(Ichtegem 29/4/1915 – Süstenpas 16/6/1948)
Naar aanleiding van dit korte fragment op Sporza (2m20): “Het schrijnende levenseinde van wielerprof Richard Depoorter“. Dat fragment vertelt maar het halve verhaal.
Richard Depoorter was een stille Westvlaamse jongen uit Ichtegem met een opleiding tot banketbakker, genoten in Roubaix. Dat laatste was niet de aanleiding dat hij op de koersfiets stapte. Had gekund. Het
In juni 1987 was ik 15 jaar. De wereld bestond voor mij uit het Limburgse dorp waar ik opgroeide en de naburige dorpen, waartegen mijn voetbalteam op zaterdag speelde. De radio was afgestemd op de ROZ (Regionale Omroep Zuid, de voorloper van L1), de krant die dagelijks op de mat viel heette De Limburger.
Ik was 15 en ik was wielerliefhebber.
André Hazes schalt over de installatie. De reserves spelen de bal nog wat rond, het eerste elftal heeft zich warm gelopen en zit in de kleedkamer naar tactische instructies te luisteren. Echt spannend is het nog niet in de Arena.
We zijn te vroeg. Dat