Een vakantie in Toscane. Mijn vriendin en ik rijden van Lucca door de heuvels richting Pisa. Wij zijn chagrijnig. Zojuist heeft mijn vriendin de portemonnee met onze enige bankpas verloren. De mijne was ik al eerder kwijtgeraakt. We overleggen over hoe nu aan geld te komen. Lukt dat niet, dan moeten we naar huis.
Wij rijden over de Via Nuovo per
Wulpse vormen. Flamboyante kleuren. Sierlijke lettertypen. Karakter. Rijke historie. Het
is niet makkelijk te duiden, wat de Italiaanse racefiets zo apart maakt. Tuurlijk, clichéwoorden als emotie, passie, design en gedistingeerd worden veel gebruikt. Net zoals bij auto’s van Ferrari en Alfa, kekke
muiltjes van Dolce & Gabbana of
Het is 20 mei 2007. We zitten in de auto op weg naar Barberino di Mugello, op de achterbank onze dochter van anderhalf en ons zoontje van zes maanden. In de deur van de gehuurde Fiat Punto een beduimeld exemplaar van Dino Buzzati’s Ronde van Italië, de Het is Koers! van 1948.
Franco Chioccioli (25 augustus 1959)
Toen Franco Chioccioli nog koerste, was ik een groot fan van hem. Waarom?, zul je vragen, en ik zal antwoorden: ik weet het niet. Nou heb ik altijd al een zwak gehad voor Italiaanse renners, maar zeker niet voor alle. Zo had ik bijvoorbeeld
Robert Visentini
Bestolen voelde hij zich. Die Noord-Europeanen hadden geen greintje respect voor hem gehad. Eigenlijk al vanaf het begin, maar wat ze in deze Giro hadden geflikt, daar lustten de honden geen brood van. Verraad. Nog zo’n woord dat in hem opkwam.
Roberto Visentini had de
De teleurstelling en vermoeidheid klinken door in zijn stem. Joost Posthuma (Team Leopard-Trek) is net terug in het hotel en wacht op de masseur. “Het kwartje viel overduidelijk niet op zijn plek vandaag,” zegt hij. Joost doelt op de teleurstellende zevende plek die de ploeg van Leopard Trek behaalde in de openingsrit van Tirreno-Adriatico vandaag. De beelden van de vijfde