Hij kon wel huilen. Niki Terpstra was echt teleurgesteld over de uitslag van de ploegentijdrit. Hij leek zichzelf ook even niet meer. En voor het eerst had ik het ook echt even met de anders zo brutale renner te doen.
Zijn ploeg, Omega Pharma-QuickStep, dacht een redelijke ploegentijdrit te hebben gereden. Het ging niet perfect, moest Terpstra bekennen. Maar wel bijna. Bij Orica-GreenEdge ging het wel perfect. Zij reden de laatste kilometer zestig kilometer per uur. De Aussies waren daardoor 75 honderdsten sneller.
75 honderdsten.
Het volledig uitschrijven van die tijdsaanduiding duurt al tien bergetappes langer.
Terpstra hoorde het aan van de NOS-verslagger. “Mja, het is echt eh kut”, zei de Wesfries zacht. Hij klonk bijna timide. Liever was hij met tien seconden verslagen. Dit was niks. Nu ging hij nog aan zichzelf twijfelen. “Dan ga je nog denken: dat ene bochie of dat kleine stukkie….” Een zucht.
“Zo dichtbij…”
Hij liet de woorden als een gedicht nagalmen in mijn hoofd. Alsof hij het had over een geliefde ver van hem vandaan, die toch dichtbij voelde.
Niki kon wel huilen. Alleen de klep van zijn pet stond nog vrolijk omhoog.
- Het is Koers: 10 jaar doping voor de wielerziel - 29/06/2020
- Boekrecensie: De Monumenten – Peter Cossins - 11/05/2015
- Alpe d’Huez – Rick Brauwers - 13/02/2015
Geef een reactie